Uście Zielone

Uście Zielone
Устя-Зелене
Ilustracja
Kościół Świętej Trójcy w Uściu Zielonym
Państwo

 Ukraina

Obwód

 tarnopolski

Rejon

czortkowski

Populacja (2001)
• liczba ludności


585

Nr kierunkowy

3555

Kod pocztowy

48341

Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego
Mapa konturowa obwodu tarnopolskiego, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Uście Zielone”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, po lewej znajduje się punkt z opisem „Uście Zielone”
Ziemia49°01′44″N 24°57′59″E/49,028889 24,966389
Multimedia w Wikimedia Commons

Uście Zielone (hist. Uscie, ukr. Устя-Зелене, Ustia-Zełene) – wieś na Ukrainie, w obwodzie tarnopolskim, w rejonie czortkowskim[1], nad Dniestrem.

W 2001 roku liczyła 585 mieszkańców.

Historia

Uście Zielone (Uscie) na mapie z 1722 r.

W okresie I Rzeczypospolitej wieś leżała w prowincji małopolskiej, w województwie ruskim, w ziemi halickiej, w powiecie halickim. W 1438 właścicielem wsi Jan Koła z Dalejowa[2], w 1461 Michał i Jan z Buczacza i Jazłowca, w 1464 Stanisław z Chodcza, w 1467 Michała i Jan z Jazłowca[3].

W 1548 stało się prywatnym miastem szlacheckim pod nazwą Uście Rożane lokowane na prawie magdeburskim[4]. W 1579 powstała tu parafia rzymskokatolicka z fundacji hetmana wielkiego koronnego Mikołaja Mieleckiego, właściciela Uścia. W 1616 właścicielem Uścia z zamkiem stał się Samuel książę Korecki[5]. Treść mapy[6] z 1722 r. oraz późniejszy opis miasteczka[7] leżącego w obwodzie stanisławowskim Królestwa Galicji i Lodomerii z 1869 r. świadczy o istnieniu zamku obronnego.

W okresie II Rzeczypospolitej miejscowość posiadała status miasteczka i była siedzibą gminy wiejskiej Uście Zielone w powiecie buczackim województwa tarnopolskiego.

2 lutego 1945 roku oddział Ukraińskiej Armii Powstańczej zabił w Uściu Zielonym 133 osoby, głównie Polaków (zobacz: zbrodnie w Uściu Zielonym)[8][9].

Zabytki

  • zamek[5], wybudowany w XVII w.[10]
  • kościół rzymskokatolicki pw. Trójcy Przenajświętszej – wmurowanie kamienia węgielnego w 1718 r., konsekracja przez krakowskiego biskupa sufragana Michała Kunickiego w 1735 r., dobudowanie wolnostojącej wieży-dzwonnicy w 1741 r. Kościół zrujnowany w okresie Ukraińskiej SRR, wyremontowany po upadku ZSRR z inicjatywy działacza kresowego ks. Ludwika Rutyny, obsługiwany przez księży z parafii w Buczaczu[11].

Przypisy

  1. Про утворення та ліквідацію районів [online], Офіційний вебпортал парламенту України [dostęp 2023-03-14]  (ukr.).
  2. GrzegorzG. Rąkowski GrzegorzG., Przewodnik krajoznawczo-historyczny po Ukrainie Zachodniej: Podole, Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2005, s. 307, ISBN 978-83-89188-46-5  (pol.).
  3. Przemysław (1877–1950)P.(1. 1. ) Dąbkowski Przemysław (1877–1950)P.(1. 1. ), Podział administracyjny województwa ruskiego i bełzkiego w XV wieku: z mapą, Miejska Biblioteka Publiczna w Sanoku, 1939, s. 40  (pol.).
  4. Zenon Guldon, Jacek Wijaczka, Skupiska i gminy żydowskie w Polsce do końca XVI wieku. w: Czasy Nowożytne, 21, 2008, s. 172.
  5. a b Władysław (1843-1913)W.(1. 1. ) Łoziński Władysław (1843-1913)W.(1. 1. ), Prawem i lewem. Obyczaje na Czerwonej Rusi w pierwszej połowie XVII.wieku. T. 2, Wojny prywatne. Z 50 rycinami w tekście, H. Altenberg, 1904, s. 98  (pol.).
  6. Józef AleksanderJ.A. Jabłonowski Józef AleksanderJ.A., Giovanni AntonioG.A. Rizzi-Zannoni Giovanni AntonioG.A., Carte de la Pologne Divisee par Provinces et Palatinats et subdivisee par Districts Construite d’apres quantite d’Arpentages d’Obserwations, et de Mesures prises sur les Lieux [Dokument kartograficzny], [Paris: s.n.], 1722, s. 20  (fr.).
  7. Hipolit (1806-1878)H.(1. 1. ) Stupnicki Hipolit (1806-1878)H.(1. 1. ), Galicya pod względem topograficzno-geograficzno-historycznym, polona.pl, 1869, s. 78  (pol.).
  8. HenrykH. Komański HenrykH., SzczepanS. Siekierka SzczepanS., Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie tarnopolskim 1939-1946, wyd. 2, Wrocław: Nortom, 2006, s. 176, ISBN 83-89684-61-6, ISBN 978-83-89684-61-5, OCLC 156875487 .
  9. GrzegorzG. Hryciuk GrzegorzG., Przemiany narodowościowe i ludnościowe w Galicji Wschodniej i na Wołyniu w latach 1931–1948, Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2005, s. 312, ISBN 83-7441-121-X, OCLC 830722458 .
  10. Przeszłość i zabytki województwa tarnopolskiego, 1926.
  11. UŚCIE ZIELONE. Kościół pw. Trójcy Przenajświętszej (1718 – 1735). Tarnopolski obw., Czortkowski r-n (Monasterzyski r-n) | Kościoły i kaplice Ukrainy [online], rkc.in.ua [dostęp 2023-04-12] .

Bibliografia

  • Andrzej Betlej: Kościół parafialny pw. Św. Trójcy w Uściu Zielonym. W: Materiały. Cz. I: Kościoły i klasztory rzymskokatolickie dawnego województwa ruskiego. T. 18. Kraków: Antykwa, drukarnia Skleniarz 2010, 368 s., 508 il. ISBN 978-83-89273-79-6.

Linki zewnętrzne

  • Uście Zielone na stronie Rady Najwyższej Ukrainy (ukr.)
  • Uście Zielone 4.), miasteczko, pow. buczacki, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 834 .
  • Sprawozdanie Komisyi prawniczej w przedmiocie kreowania nowego sądu powiatowego w Uściu zielonem
  • p
  • d
  • e
Powiat buczacki (1920–1939)
Przynależność wojewódzka
Miasta / Prawa miejskie (1920–34 )
Miasteczka (1920–34)
Gminy miejskie (1920–39 )
Gminy wiejskie zbiorowe
(1934–39 )
  • Jazłowiec I
  • Jazłowiec II
  • Jezierzany
  • Koropiec
  • Monasterzyska
  • Petlikowce Stare
  • Podzameczek
  • Potok Złoty I
  • Potok Złoty II
  • Trybuchowce
  • Uście Zielone
  • Zubrzec
  • p
  • d
  • e
Miasta i miasteczka zdegradowane reformą gminną z 1933–1934

Legenda: (1) w nawiasach podano okres praw miejskich / praw miasteczka / praw osiedla; (2) wytłuszczono miasta/osiedla trwale restytuowane; (3) tekstem prostym opisano miasta nierestytuowane, miasta restytuowane przejściowo (ponownie zdegradowane) oraz miasta niesamodzielne, włączone do innych miast; (4) OTPosiedle typu miejskiego; (5) zastosowane nazewnictwo oddaje formy obecne, mogące się różnić od nazw/pisowni historycznych.

Gminy miejskie
  • Bnin (1395–1934)
  • Boćki (1509–1934)
  • Brzostek (1367–1934, od 2009)
  • Budzyń (1458–1934, od 2021)
  • Ciężkowice (1348–1934, od 2000)
  • Czarny Dunajec (1879–1896, 1925–1934, od 2023)
  • Dobrzyca (1440–1934, od 2014)
  • Gąsawa (1388–1934, od 2024)
  • Gębice (1425–1934)
  • Jagielnica (1518–1934)
  • Jaraczewo (1519–1934, od 2016)
  • Jazłowiec (1519–1934)
  • Kopanica (1450–1934)
  • Lanckorona (1366–1934)
  • Łohiszyn (1570–1934, od 1959OTP)
  • Mielnik (1440–1934)
  • Mieścisko (1474–1934, od 2024)
  • Narew (1529–1934)
  • Niżankowice (1431–1934, od 1940OTP)
  • Nowe Miasto nad Wartą (1283–1934)
  • Nowy Dwór (1578–1934)
  • Nowy Wiśnicz (1616–1934, od 1994)
  • Obrzycko (1458–1934, od 1990)
  • Odelsk (1546–1934)
  • Piaski (1775–1934)
  • Powidz (1243–1934)
  • Rogowo (1380–1580, 1672–1934)
  • Rostarzewo (1752–1934)
  • Rychtal (1294–1934, od 2024)
  • Ryczywół (1426–1934)
  • Rynarzewo (1299–1934)
  • Stara Sól (1557–1934, od 1940OTP)
  • Szereszów (1569–1934, od 1940OTP)
  • Święciechowa (1277–1934)
  • Ulanów (1616–1934, 1941–1945, od 1958)
  • Uście Solne (1616–1934)
  • Władysławów (1727–1870, 1919–1934)
  • Wojnicz (1369–1934, od 2007)
  • Zaniemyśl (1742–1934, 1940–1948)
Gminy wiejskie
z prawami miejskimi
Gminy wiejskie
z prawami miasteczka

Źródła: Dz.U. z 1933 r. nr 35, poz. 294, Dz.U. z 1934 r. nr 48, poz. 422, Dz.U. z 1934 r. nr 48, poz. 420, Dymitrow M., 2015, Pojęcie miejskości w świetle reformy gminnej w Polsce międzywojennej, [in] Krzysztofik R., Dymitrow M. (Eds), Degraded and restituted towns in Poland: Origins, development, problems / Miasta zdegradowane i restytuowane w Polsce. Geneza, rozwój, problemy, University of Gothenburg, Gothenburg, s. 61–63 / 65–115.

Kontrola autorytatywna (wieś na Ukrainie):
  • VIAF: 305203642
  • LCCN: no2013087573
  • J9U: 987008917382305171