Uście Zielone
Kościół Świętej Trójcy w Uściu Zielonym | |||
Państwo | Ukraina | ||
---|---|---|---|
Obwód | |||
Rejon | czortkowski | ||
Populacja (2001) • liczba ludności |
| ||
Nr kierunkowy | 3555 | ||
Kod pocztowy | 48341 | ||
Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego | |||
Położenie na mapie Ukrainy | |||
49°01′44″N 24°57′59″E/49,028889 24,966389 | |||
|
Uście Zielone (hist. Uscie, ukr. Устя-Зелене, Ustia-Zełene) – wieś na Ukrainie, w obwodzie tarnopolskim, w rejonie czortkowskim[1], nad Dniestrem.
W 2001 roku liczyła 585 mieszkańców.
Historia
W okresie I Rzeczypospolitej wieś leżała w prowincji małopolskiej, w województwie ruskim, w ziemi halickiej, w powiecie halickim. W 1438 właścicielem wsi Jan Koła z Dalejowa[2], w 1461 Michał i Jan z Buczacza i Jazłowca, w 1464 Stanisław z Chodcza, w 1467 Michała i Jan z Jazłowca[3].
W 1548 stało się prywatnym miastem szlacheckim pod nazwą Uście Rożane lokowane na prawie magdeburskim[4]. W 1579 powstała tu parafia rzymskokatolicka z fundacji hetmana wielkiego koronnego Mikołaja Mieleckiego, właściciela Uścia. W 1616 właścicielem Uścia z zamkiem stał się Samuel książę Korecki[5]. Treść mapy[6] z 1722 r. oraz późniejszy opis miasteczka[7] leżącego w obwodzie stanisławowskim Królestwa Galicji i Lodomerii z 1869 r. świadczy o istnieniu zamku obronnego.
W okresie II Rzeczypospolitej miejscowość posiadała status miasteczka i była siedzibą gminy wiejskiej Uście Zielone w powiecie buczackim województwa tarnopolskiego.
2 lutego 1945 roku oddział Ukraińskiej Armii Powstańczej zabił w Uściu Zielonym 133 osoby, głównie Polaków (zobacz: zbrodnie w Uściu Zielonym)[8][9].
Zabytki
- zamek[5], wybudowany w XVII w.[10]
- kościół rzymskokatolicki pw. Trójcy Przenajświętszej – wmurowanie kamienia węgielnego w 1718 r., konsekracja przez krakowskiego biskupa sufragana Michała Kunickiego w 1735 r., dobudowanie wolnostojącej wieży-dzwonnicy w 1741 r. Kościół zrujnowany w okresie Ukraińskiej SRR, wyremontowany po upadku ZSRR z inicjatywy działacza kresowego ks. Ludwika Rutyny, obsługiwany przez księży z parafii w Buczaczu[11].
Przypisy
- ↑ Про утворення та ліквідацію районів [online], Офіційний вебпортал парламенту України [dostęp 2023-03-14] (ukr.).
- ↑ GrzegorzG. Rąkowski GrzegorzG., Przewodnik krajoznawczo-historyczny po Ukrainie Zachodniej: Podole, Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2005, s. 307, ISBN 978-83-89188-46-5 (pol.).
- ↑ Przemysław (1877–1950)P.(1. 1. ) Dąbkowski Przemysław (1877–1950)P.(1. 1. ), Podział administracyjny województwa ruskiego i bełzkiego w XV wieku: z mapą, Miejska Biblioteka Publiczna w Sanoku, 1939, s. 40 (pol.).
- ↑ Zenon Guldon, Jacek Wijaczka, Skupiska i gminy żydowskie w Polsce do końca XVI wieku. w: Czasy Nowożytne, 21, 2008, s. 172.
- ↑ a b Władysław (1843-1913)W.(1. 1. ) Łoziński Władysław (1843-1913)W.(1. 1. ), Prawem i lewem. Obyczaje na Czerwonej Rusi w pierwszej połowie XVII.wieku. T. 2, Wojny prywatne. Z 50 rycinami w tekście, H. Altenberg, 1904, s. 98 (pol.).
- ↑ Józef AleksanderJ.A. Jabłonowski Józef AleksanderJ.A., Giovanni AntonioG.A. Rizzi-Zannoni Giovanni AntonioG.A., Carte de la Pologne Divisee par Provinces et Palatinats et subdivisee par Districts Construite d’apres quantite d’Arpentages d’Obserwations, et de Mesures prises sur les Lieux [Dokument kartograficzny], [Paris: s.n.], 1722, s. 20 (fr.).
- ↑ Hipolit (1806-1878)H.(1. 1. ) Stupnicki Hipolit (1806-1878)H.(1. 1. ), Galicya pod względem topograficzno-geograficzno-historycznym, polona.pl, 1869, s. 78 (pol.).
- ↑ HenrykH. Komański HenrykH., SzczepanS. Siekierka SzczepanS., Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie tarnopolskim 1939-1946, wyd. 2, Wrocław: Nortom, 2006, s. 176, ISBN 83-89684-61-6, ISBN 978-83-89684-61-5, OCLC 156875487 .
- ↑ GrzegorzG. Hryciuk GrzegorzG., Przemiany narodowościowe i ludnościowe w Galicji Wschodniej i na Wołyniu w latach 1931–1948, Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2005, s. 312, ISBN 83-7441-121-X, OCLC 830722458 .
- ↑ Przeszłość i zabytki województwa tarnopolskiego, 1926.
- ↑ UŚCIE ZIELONE. Kościół pw. Trójcy Przenajświętszej (1718 – 1735). Tarnopolski obw., Czortkowski r-n (Monasterzyski r-n) | Kościoły i kaplice Ukrainy [online], rkc.in.ua [dostęp 2023-04-12] .
Bibliografia
- Andrzej Betlej: Kościół parafialny pw. Św. Trójcy w Uściu Zielonym. W: Materiały. Cz. I: Kościoły i klasztory rzymskokatolickie dawnego województwa ruskiego. T. 18. Kraków: Antykwa, drukarnia Skleniarz 2010, 368 s., 508 il. ISBN 978-83-89273-79-6.
Linki zewnętrzne
- Uście Zielone na stronie Rady Najwyższej Ukrainy (ukr.)
- Uście Zielone 4.), miasteczko, pow. buczacki, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 834 .
- Sprawozdanie Komisyi prawniczej w przedmiocie kreowania nowego sądu powiatowego w Uściu zielonem
- p
- d
- e
- Siedziba powiatu – Buczacz
Przynależność wojewódzka |
|
---|---|
Miasta / Prawa miejskie (1920–34 →) |
|
Miasteczka (1920–34) |
|
Gminy miejskie (1920–39 →) |
|
Gminy wiejskie zbiorowe (1934–39 →) |
|
- p
- d
- e
Legenda: (1) w nawiasach podano okres praw miejskich / praw miasteczka / praw osiedla; (2) wytłuszczono miasta/osiedla trwale restytuowane; (3) tekstem prostym opisano miasta nierestytuowane, miasta restytuowane przejściowo (ponownie zdegradowane) oraz miasta niesamodzielne, włączone do innych miast; (4) OTP – osiedle typu miejskiego; (5) zastosowane nazewnictwo oddaje formy obecne, mogące się różnić od nazw/pisowni historycznych.
Gminy miejskie |
|
---|---|
Gminy wiejskie z prawami miejskimi |
|
Gminy wiejskie z prawami miasteczka |
|
Źródła: Dz.U. z 1933 r. nr 35, poz. 294, Dz.U. z 1934 r. nr 48, poz. 422, Dz.U. z 1934 r. nr 48, poz. 420, Dymitrow M., 2015, Pojęcie miejskości w świetle reformy gminnej w Polsce międzywojennej, [in] Krzysztofik R., Dymitrow M. (Eds), Degraded and restituted towns in Poland: Origins, development, problems / Miasta zdegradowane i restytuowane w Polsce. Geneza, rozwój, problemy, University of Gothenburg, Gothenburg, s. 61–63 / 65–115.