Davey Boy Smith

Davey Boy Smith

Imię i nazwisko	David Smith
Data i miejsce urodzenia	27 listopada 1962 Golborne
Data i miejsce śmierci	18 maja 2002 Invermere
Przyczyna śmierci	zawał serca
Współmałżonek	Diana Hart (1984-2000)
Dzieci	2
Rodzina	Billington / Hart
Kariera wrestlera
Pseudonimy ringowe	The British Bulldog Davey Boy Smith
Wzrost	180 cm
Masa ciała	118 kg
Zapowiadany z	Leeds Manchester
Trenerzy	Ted Betley Stu Hart
Debiut	1978
Multimedia w Wikimedia Commons

David Smith (ur. 27 listopada 1962 w Golborne, zm. 18 maja 2002 w Invermere) – brytyjski wrestler bardziej znany spod pseudonimów ringowych jako Davey Boy Smith i The British Bulldog.

Wielokrotny zdobywca tytułów mistrzowskich w federacji World Wrestling Federation (obecnie WWE). Pierwszy w historii i najdłużej panujący WWF European Champion (206 dni panowania)^[1]. Członek galerii sław WWE Hall of Fame (2020).

Kariera

Wczesne lata i początki kariery wrestlera (1978 – 1989)

Uordził się w angielskim Golborne w hrabstwie Lancashire. Jego kuzynem był Thomas Billington bardziej znany jako Dynamite Kid, z którym współtworzył tag team w wrestlingu. W 1978 w wieku 15 lat wziął udział w programie sportowym World of Sport emitowanym w sieci telewizyjnej ITV, gdzie występował w walkach wrestlingowych pod pseudonimem Young David w tag teamie z Dynamite Kidem^[2]. Później został zauważony przez Bruce’a Harta, który zaproponował mu treningi na terenie Kanady u boku Stu Harta. Następnie stał się głównym zapaśnikiem w promocji Stampede Wrestling. W 1983 zaczął występować na terenie Japonii w New Japan Pro-Wrestling. Niedługo potem Smith i Billington ponownie zaczęli występować w tag teamie pod nazwą The British Bulldogs^[3].

W połowie lat 80. Smith i Billington jako The British Bulldogs trafili wraz z Bretem Hartem i Jimem Neidhartem do World Wrestling Federation (WWF). The British Bulldogs zaczęli prowadzić długi feud z The Hart Foundation (Bret Hart i Jim Neidhart) – rywalizacja ta został okrzyknięta jednym z najlepszych storyline’ów w historii wrestlingu^[4]. Na WrestleManii 2 The British Bulldogs pokonali The Dream Team złożony z Grega Valentine’a i Brutusa Beefcake’a o tytuły WWF Tag Team Championship^[5]. W 1988 zarówno Smith jak i Billington opuścili WWF wracając do Stampede Wrestling i japońskiej All Japan Pro Wrestling (AJPW). W lipcu 1989 Smith uległ poważnemu wypadkowi samochodowemu podróżując z Chrisem Benoit, Rossem Hartem i Jasonem the Terrible. Smith podróżował bez zapiętych pasów bezpieczeństwa na przednim siedzeniu co spowodowało, że wyleciał przez przednią szybę samochodu na chodnik – założono mu 135 szwów na głowie^[6].

Powroty do WWE oraz federacje niezależne (1990 – 1997)

W 1990 powrócił do federacji WWF i przyjął gimmick The British Bulldog (ang. brytyjski buldog). Przez kolejne dwa lata występował jako mid-carder na kolejnych wydarzeniach produkowanych przez WWF – pomimo tego stał się wielką gwiazdą zawodowych zapasów na terenie Wielkiej Brytanii. Uczestniczył również w tourach WWF po Europie w pierwszej połowie lat 90. na terenie Wielkiej Brytanii i Niemiec^[7]. W 1992 WWF wykorzystało popularność Bulldoga w Wielkiej Brytanii i zorganizowało galę SummerSlam (1992) na stadionie Wembley. Walką wieczoru tego SummerSlam było starcie The British Bulldoga z Bretem Hartem o WWF Intercontinental Championship. Bulldog został wprowadzony do ringu przez zawodowego pięściarza – Lennoxa Lewisa^[8]. Bulldog zwyciężył Harta zdobywając tytuł interkontynentalny przed ponad 80-tysięczną publicznością – wydarzenie to uznawane jest przez wrestlingowych ekspertów za najważniejsze osiągnięcie w karierze wrestlerskiej Smitha^[9]. Pod koniec października 1992 stracił tytuł na rzecz Shawna Michaelsa, a niedługo potem odszedł z federacji WWF.

Kolejno występował w innych promocjach Eastern Championship Wrestling (1992–1993) i All Japan Pro Wrestling (1993). W 1993 na chwilę związał się z World Championship Wrestling (WCW), gdzie występował w sojuszu ze Stingiem oraz prowadził rywalizację z Vaderem. W 1994 powrócił do Wielkiej Brytanii gdzie zaliczał występy dla promocji All Star Wrestling^[10].

W 1994 powrócił do WWF na gali SummerSlam (1994) dołączając do Breta Harta przeciwko Owenowi Hartowi i Jimowi Neidhartowi. Na gali Royal Rumble (1995) wystąpił w Royal Rumble matchu gdzie doszedł do finału z Shawnem Michaelsem. Bulldog wyrzucił Michaelsa za górną linę i rozpoczął świętowanie zwycięstwa, jednak Michaels dotknął podłoża tylko jedną stopą, co pozwoliło mu na kontynuowanie walki – Michaels zaatakował Bulldoga od tyłu i wyeliminował go jako ostatniego przeciwka wygrywając Royal Rumble match w 1995^[11]. Niedługo później Bulldog założył tag team z Lexem Lugerem o nazwie The Allied Powers, który odnosił się do przyjaźni amerykańsko-brytyjskiej. W sierpniu 1995 podczas jednego z odcinków Monday Night Raw Bulldog wybrał na tag team partnera Diesela ponieważ Luger nie pojawił się w walce przeciwko tag teamowi Men on a Mission. Podczas starcia Bulldog niespodziewanie zaatakował Diesela przechodząc po raz pierwszy w swojej karierze heel turn. Następnie został członkiem stajni Jima Cornette’a – Camp Cornette, występując w tag teamie z Owenem Hartem.

W lutym 1997 został pierwszym w historii posiadaczem tytułu WWF European Championship, wygrywając turniej o ten tytuł poprzez zwycięstwo w finale nad Owenem Hartem. WWF European Championship stracił 20 września 1997 na rzecz Shawna Michaelsa^[12].

W 1997 Bulldog i Owen Hart ponownie dołączyli do Breta Harta, Jima Neidharta, i Briana Pillmana, tworząc nowa stajnię The Hart Foundation jako stajnię heelów prowadzących feud ze Stone Coldem Steve’m Austinem oraz pozostałymi amerykańskimi wrestlerami. Rywalizacja ta przeniosła się na fanów wrestlingu - kanadyjscy kibice wspierali The Hart Foundation, a amerykańscy każdych innych zawodników prowadzących feud z The Hart Foundation^[13].

WCW i kolejny powrót do WWE (1997 – 2002)

Pod koniec 1997 powrócił do WCW, gdzie prowadził feud z Steve’m McMichaelem oraz tworzył tag team z Jimem Neidhartem. Dalsze występy Smitha w WCW przerywały mu kolejne kontuzje, które odnosił. Najpierw w kwietniu 1998 doznał urazu kolana, następnie we wrześniu 1998 nabawił się kontuzji pleców, przy której niemalże był blisko paraliżu - pauzował w występach przez sześć miesięcy. Podczas rekonwalescencji Smith otrzymał listownie rozwiązanie umowy z WCW. Ze względy na kontuzję pleców Bulldog zaczął przyjmować więcej środków przeciwbólowych (m.in. morfiny), co spowodowało jego uzależnienie się od opiatów^[14].

We wrześniu 1999 powrócił po raz kolejny do WWF. Zaczął występować wtedy w spodniach dżinsowych zamiast w trykocie w barwach flagi Union Jack, który wcześniej był jego znakiem rozpoznawczym podczas walk wrestlingowych. 7 września 1999 podczas jednego z odcinków SmackDown! Smith pokonał Big Boss Mana o tytuł WWF Hardcore Championship, jednak tego samego wieczoru stracił tytuł, oddając pas Alowi Snow^[15]. Pod koniec października 1999 wygrał tytuł WWF European Championship pokonując D’Lo Browna. Mistrzostwo to stracił na gali Armageddon (1999)^[16]. 6 maja 2000 ponownie sięgnął po WWF Hardcore Championship pokonując Crasha Holly, jednak już tydzień później ponownie stracił tytuł na rzecz Crasha podczas jednego z odcinków SmackDown!^[17]. 15 maja 2000 WWF poinformowało o rozwiązaniu kontraktu ze Smithem, jednak jeszcze 27 maja Bulldog pojawił się podczas house show federacji WWF w Edmonton, jednakże wystąpił w bardzo słabej kondycji przez co WWF zwolniło go niedługo potem, a Smith zaprzestał występów do swojej śmierci w 2002^[18].

Tuż przed śmiercią rozpoczął jeszcze treningi wrestligowe z zamiarem powrotu do biznesu zawodowych zapasów. Sparował m.in. ze swoim synem Harry’m^[19].

Inne media

Jego postać pojawiła się w kilkunastu grach komputerowych m.in.: WWF Super WrestleMania (1992), WWF In Your House (1996), WWF War Zone (1998), Legends of Wrestling II (2002), Showdown: Legends of Wrestling (2004), WCW/nWo Revenge (1998), WWF No Mercy (2000), WWE SmackDown! vs. Raw 2006, WWE SmackDown vs. Raw 2011 (jako postać DLC), WWE '13, WWE 2K16, WWE 2K17, WWE 2K18 i WWE 2K19^[20].

Tytuły i osiągnięcia

• All Japan Pro Wrestling
  • Zwycięzca 2 January Korakuen Hall Heavyweight Battle Royal (1989)
  • World’s Strongest Tag Determination League Fighting Spirit Award (1984, 1985) – z Dynamite Kidem
  • World’s Strongest Tag Determination League Skills Award (1989) – z Dynamite Kidem
• Canadian Wrestling Hall of Fame
  • Wprowadzony indywidualnie
  • Wprowadzony z rodziną Hartów
• Independent Wrestling Association
  • IWA Heavyweight Champion (1 raz)
• Pro Wrestling Illustrated
  • Walka roku (Match of the Year; 1992) vs Bret Hart na SummerSlam
  • Sklasyfikowany na 15. miejscu wśród 500 wrestlerów w zestawieniu PWI 500 w 1993 roku.
  • Sklasyfikowany na 53. miejscu wśród 500 wrestlerów w zestawieniu "PWI Years" w 2003 roku.
  • Sklasyfikowany na 5. miejscu i 84. miejscu wśród 100 tag teamów w zestawieniu "PWI Years" z Dynamite Kidem i Owenem Hartem w 2003 roku.
• Stampede Wrestling
  • Stampede International Tag Team Championship (2 razy) – z Bruce’m Hartem
  • Stampede British Commonwealth Mid-Heavyweight Championship (1 raz)
  • Stampede Wrestling International Tag Team Championship (2 razy) – z Dynamite Kidem
  • Stampede North American Heavyweight Championship (2 razy)
  • Stampede World Mid-Heavyweight Championship (1 raz)
  • Stampede Wrestling Hall of Fame (wprowadzony w 1995)
• World Wide Wrestling Alliance
  • WWWA Intercontinental Champion (1 raz)
• Wrestling Observer Newsletter
  • Najlepsza akcja (Best Wrestling Maneuver; 1984) Power clean dropkick
  • Najlepszy feud (Feud of the Year; 1997) The Hart Foundation vs Stone Cold Steve Austin
  • Najmniejszy progres (Most Unimproved; 1991)
  • Najlepszy tag team (Tag Team of the Year; 1985) z Dynamite Kidem
• WWE/World Wrestling Entertainment/Federation
  • WWF European Championship (2 razy, pierwszy mistrz^[21])
  • WWF Intercontinental Championship (1 raz)
  • WWF Hardcore Championship (2 razy)
  • WWF Tag Team Championship (2 razy) – z Dynamite Kidem (1 raz) i Owenem Hartem (1 raz)
  • Zwycięzca Battle Royal at the Albert Hall (1991)
  • Zwycięzca turnieju o WWF European Championship (1997)
  • Zwycięzca turnieju o WWF World Tag Team Championship (1997) – z Owenem Hartem
  • WWE Hall of Fame (wprowadzony w 2020^[22])

Życie prywatne i śmierć

Wraz z żoną Dianą Hart doczekał się dwójki dzieci: syna Harry’ego (znanego pod pseudonimem David Hart Smith) oraz córkę Georgię^[23]. W styczniu 2000 rozwiódł się z Dianą. Również w 2000 zaczął uczęszczać do kliniki na leczenie odwykowe z powodu nadużywania opiatów i morfiny^[24]. Ponownie w 2000 został na krótko aresztowany z powodu gróźb zabójstwa kierowanych do swojej byłej żony Diany i jej siostry Ellie^[25].

Zmarł 18 maja 2002 w wieku 39 lat na zawał serca. Przeprowadzona obdukcja wykazała m.in. obecność sterydów oraz środków przeciwbólowych w organizmie Smitha, jednak dr Julie Evans, która przeprowadzała autopsję denata wskazała, że poziom środków przeciwbólowych i sterydów nie zagrażał bezpośrednio życiu Smitha^[26]. Evans wskazała, że przyczyną śmierci British Bulldoga była kardiomegalia^[27]. Z kolei Bruce Hart stwierdził, że „Davey zapłacił cenę koktajlami sterydowymi i ludzkimi hormonami wzrostu”^[28].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Profile zawodnika na: Online World Of Wrestling, Cagematch, The Internet Wrestling Database, Wrestlingdata.
• Profil na accelerator3359, accelerator3359.com, [dostęp 2022-05-21].
• Profil WWE, wwe.com, [dostęp 2022-05-21].