Regularno pismo

Regularno pismo
Generalno
Vrsta	Logogram
Jezici	Starokineski jezik, Srednji kineski jezik, Kineska narečja
Historija
Period	Bronzano doba kine, Gvozdeno doba kine, sadašnji dan
Klasifikacija
Porodica	Proročanski zapisi Pečatno pismo Činovničko pismo regularno pismo
Podsistemi	Kanđi Kana Handža Džujin Uprošćeno kinesko Ču nom Kitansko pismo Jurčensko pismo Tangutno pismo
ISO 15924	Hani, Hans, Hant
Članak sadrži fonetske simbole IPA. Bez podrške za renderiranje moguća je pojava upitnika, kutija i drugog nauštrb Unikod znakova.

Regularno pismo ili standardno pismo, ili u kineskom jeziku kaišu (pojednostavljeni kineski: 楷书; tradicionalni kineski: 楷書; pinyin: kǎishū) i u japanskom kaišo, i obično poznat kao standardno regularno (kineski: 正楷), je najnoviji stil kineskih kaligrafija (koji se pojavio u Cao Vej dinastiji oko 200 n. e. i sazreo stilski oko 7. veka). Stil je najčešći savremeni spis u publikacijama (posle ne-kaligrafskog spisa Song Ti). Takođe je povremeno poznata kao pravo pismo (真書, zhēnshū) i standardno pismo (正書, zhèngshū).

Historija

Standardno pismo je stvoreno između istočne Han i Cao Uei dinastije^[1], i njegov prvi poznat gospodar je Džong Jao (鍾繇, Zhōng Yáo, ponekad se čita Zhōng Yóu)^[2], koji je živeo u periodu istočne Han do Cao Vei, oko 151-230 n. e. On je bio poznat kao „otac standardnog pisma“, i njegova poznata dela uključuju Šjuanši Biao (宣示表, Xuānshì Biǎo), Đianđidži Biao (薦季直表, Jiànjìzhí Biǎo), i Liming Biao (力命表, Lìmìng Biǎo). Ćiu Šjigui (Qiú Xīguī) (2000, str. 143) opisuje pismo u Džongovoj Šjuanši Biao kao:

„…jasno proizlazeći iz utrobe ranog polu-kurzivnog pisma. Ako bi neko pisao uredno pisanje različitih ranih polu-kurzivnog pisma u više dostojanstven način i da bi dosledno koristio tehniku pauza (顿 dùn, korišten za učvršćivanje početka ili završetka poteza) kad se završavaju vodoravni potezi, praksa koja se pojavljuje već u ranom polu-kurzivnom pismu, i ako bi dalje koristio desno-padajuće poteze sa debelim nogama, rezultat bi bio stil kaligrafije kao što je “Šjuan ši biao” [Xuān shì biǎo]“.

Međutim, osim nekoliko književnika, vrlo malo ljudi su pisali u ovom pismu u to vreme, većina je nastavila pisati u novo-činovničkom pismu, ili mešanom obliku polu-kurzivnog i novo-činovničkog pisma^[1]. Standardno pismo nije postalo dominantno sve do ranih južnih i severnih dinastija u 5. veku. Ovo su bili razne vrste standardnog pisma koja su nastali iz novo-činovničkog pisma, kao i iz Džong Jaovog standardnog pisma^[3], i zove se „Vei regularno“ (魏楷 veikai). Dakle, standardno pismo je imao poreklo u ranim polu-kurzivnim, kao i novo-činovničkim pismima.

Pismo se smatra da je stilski sazreo za vrijeme dinastije Tang, sa najpoznatijim i često imitiranim kaligraferima regularnog pisma u tom periodu:

• U ranoj Tang dinastiji četiri velika kaligrafera (初唐四大家):
  • Oujang Šjun (欧阳询)
  • Ju Šinan (虞世南)
  • Ču Suiliang (褚遂良)
  • Šjue Đi (薛稷)
• "Jan-Liu" (“顏柳”)
  • Jan Dženđing (颜真卿)
  • Liu Gongćuan (柳公权)

Vrste

Regularno pismo sa znakovima sa širinom (ili dužinom) veće od 5 cm (2 in) se obično smatra veliko regularno pismo, ili dakai (大楷), a ono manje od 2 cm malo regularno pismo, ili šjiaokai (小楷). Oni između se obično zovu srednje redovno pismo, ili džongkai (中楷). Ili se upoređuju u odnosu na one oko.

Početnici kaligrafije često su preporučeni da počnu sa Osam načela Jong, za koji su rečeni da sadrže većinu, ako ne i sve, osnovne principe kaligrafije redovnog pisma.

Istaknuti artefakti sa redovnim pismom uključuju:

• Zapisi Jao Boduo skulpturanja (姚伯多造像記) tokom južnih i severnih dinastija
• Ploča Guangvu generala (廣武將軍碑) tokom južnih i severnih dinastija
• Ploča Longzang hrama (龍藏寺碑) iz Sui dinastije
• Nadgrobni spomenik Sui Šjiaoci (蘇孝慈墓誌) iz Sui dinastije
• Nadgrobni spomenik Lepe Tong (董美人墓誌) iz Sui dinastije

Džujin koji se koristi za beleženje tekstova, iako nisu pravi kineski znakovi, gotovo uvek su napisani u stilu redovnog pisma.

Reference

• Ćiu Šjigui (Qiú Xīguī) (2000). Chinese Writing. Translation of 文字學概論 by Mattos and Norman. Early China Special Monograph Series No. 4. Berkeley: The Society for the Study of Early China and the Institute of East Asian Studies, University of California, Berkeley. ISBN 1-55729-071-7.

Regularno pismo na Wikimedijinoj ostavi