Tichon Zadoński

Święty
Tichon Zadonski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1724
Korocko (obecnie rejon wałdajski)

Data i miejsce śmierci

13 sierpnia 1783
Woroneż

Czczony przez

Rosyjski Kościół Prawosławny

Tichon Zadoński, imię świeckie Timofiej Sawieljewicz Sokołow (ur. 1724 we wsi Korocko, zm. 2 sierpnia?/13 sierpnia 1783 w Woroneżu) – prawosławny biskup Woroneża, święty mnich i cudotwórca.

Życiorys

Pochodził z bardzo biednej rodziny wiejskiej, jako kilkuletnie dziecko stracił ojca, wcześniej zmuszony był też podjąć pracę. Nielegalnie ominąwszy pobór do wojska, wstąpił do seminarium duchownego w Nowogrodzie. W 1758 złożył śluby zakonne w monasterze św. Antoniego Rzymianina w Nowogrodzie przed jego przełożonym, archimandrytą Parteniuszem[1] i już w następnym roku otrzymał stanowisko rektora seminarium duchownego w Twerze. W 1761 mianowany biskupem pomocniczym eparchii nowogrodzkiej, zaś w 1763 ordynariuszem eparchii woroneskiej.

Przebywając w Nowogrodzie, późniejszy hierarcha zetknął się z popularną wśród rosyjskiej inteligencji myślą pietystyczną oraz poznał najnowsze prądy w filozofii świeckiej. Pietyzm mógł odegrać następnie znaczącą rolę w jego życiu, skłaniając go do przejścia na własną prośbę na katedrę woroneską, a następnie do przeniesienia się do monasteru[2].

Ze względu na słabe zdrowie już po czterech latach poprosił o zwolnienie z urzędu i udał się do monasteru Narodzenia Matki Bożej w Zadońsku, gdzie według tradycji spędzał cały czas na modlitwie i lekturze Pisma Świętego. Uważany był za cudotwórcę i jasnowidza. Swoje poglądy religijne wyłożył w dziele O prawdziwym chrześcijaństwie, w którym głosił pochwałę naśladowania Chrystusa w codziennym życiu. Zyskał sławę świętego starca, opiekując się duchowo posłusznikami klasztoru, jak również udzielając rad i pouczeń ludziom świeckim[2].

Zmarł w 1783, a jego ciało miało nie ulec rozkładowi (jednak w roku 1919 podczas otwarcia zleconego przez władze rewolucyjne znaleziono jedynie szkielet[3]). Jego prace zostały szerzej rozpropagowane dopiero w latach 60. XIX w., wtedy też Rosyjski Kościół Prawosławny ogłosił go świętym[2].

Przypisy

  1. Парфений (Сопковский). [dostęp 2012-12-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-21)].
  2. a b c Billington J. H.: Ikona i topór. Historia kultury rosyjskiej. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2008, s. 187-188. ISBN 978-83-233-2319-8.
  3. Вскрытие мощей Тихона Задонского и Митрофана Воронежского // Документы [online], scepsis.net [dostęp 2018-05-08] .

Bibliografia

  • Святитель Тихон Задонский
  • p
  • d
  • e
  • Mitrofan z Woroneża (1682–1703)
  • Arseniusz (Kostiurin) (1704–1712)
  • Stefan (Jaworski)[A] (1712–1714)
  • Pachomiusz (Szpakowski) (1714–1723)
  • Józef (1725–1726)
  • Lew (Jurłow) (1727–1730)
  • Joachim (Strukow) (1730–1742)
  • Beniamin (Sachnowski) (1742–1743)
  • Teofilakt (Gubanow) (1743–1757)
  • Cyryl (Laszewiecki) (1758–1761)
  • Joannicjusz (Pawlucki) (1761–1763)
  • Tichon (Sokołow) (1763–1767)
  • Tichon (Jakubowski) (1775)
  • Tichon (Malinin) (1775–1788)
  • Innocenty (Polanski) (1788–1794)
  • Metody (Smirnow) (1795–1799)
  • Atanazy (Iwanow) (1799)
  • Arseniusz (Moskwin) (1799–1810)
  • Antoni (Sokołow) (1810–1816)
  • Epifaniusz (Kaniwiecki) (1816–1825)
  • Antoni (Smirnicki) (1826–1846)
  • Ignacy (Siemienow) (1847–1850)
  • Parteniusz (Czertkow) (1850–1853)
  • Józef (Bogosłowski) (1853–1864)
  • Serafin (Arietinski) (1865–1886)
  • Beniamin (Smirnow) (1886–1890)
  • Anastazy (Dobradin) (1890–1913)
  • Tichon (Nikanorow) (1913–1920)
  • Tichon (Wasilewski) (1920–1922)
  • Włodzimierz (Szymkowicz) (1923–1926)
  • Piotr (Zwieriew) (1926)
  • Nataniel (Troicki) (1927)
  • Zachariasz (Łobow) (1929–1935)
  • Piotr (Sokołow) (1935–1936)
  • Aleksander (Toropow)[A] (1936–1937)
  • Jonasz (Orłow) (1944–1945)
  • Józef (Oriechow) (1945–1961)
  • Sergiusz (Pietrow) (1961–1963)
  • Nikon (Łysenko) (1963–1964)
  • Włodzimierz (Kotlarow) (1964–1965)
  • Palladiusz (Kaminski) (1965–1968)
  • Serafin (Nikitin)[A] (1968)
  • Michał (Czub) (1968–1972)
  • Platon (Łobankow) (1972–1975)
  • Juwenaliusz (Tarasow) 1975–1982
  • Metody (Niemcow) (1982–2003)
  • Sergiusz (Fomin) (od 2003)
  1. a b c locum tenens