Data i miejsce urodzenia | 19 kwietnia 1938 Split |
Data i miejsce śmierci | 24 grudnia 2018 Split |
Kariera seniorska[a] |
Lata | Klub | Wyst. | Gole | 1958–1972 | RNK Split | |
Kariera trenerska |
Lata | Drużyna | 1969 | RNK Split (grający trener) | 1971–1972 | RNK Split (grający trener) | 1984–1986 | Hajduk Split | 1987–1989 | Budućnost Titograd | 1989–1990 | FK Borac Banja Luka | 1990–1991 | APOEL FC | 1991–1993 | Hajduk Split | 1992–1993 | Chorwacja | 1994 | HNK Dubrovnik | 1994–1995 | Iran | 1995–1997 | Persepolis FC | 1997–1998 | Publikum Celje | 1998–1999 | NK Osijek | 1999–2000 | Ferencvárosi TC | 2001–2002 | Sepahan Isfahan | 2002–2003 | NK Osijek | 2005 | Sepahan Isfahan | 2009 | SC Damasz | 2010 | Hajduk Split | |
- ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
|
| Multimedia w Wikimedia Commons | |
Stanko Poklepović, pseud. Špaco, (ur. 19 kwietnia 1938 w Splicie, zm. 24 grudnia 2018 tamże[1]) – chorwacki piłkarz i trener piłkarski. Jako piłkarz występował na pozycji środkowego obrońcy. Porozumiewa się po chorwacku i angielsku. Jest żonaty, mieszka w Splicie.
Kariera szkoleniowa – praca klubowa
Poklepović całą karierę grał w drugoligowym klubie jugosłowiańskim RNK Split. Po zakończeniu piłkarskiej kariery, uzyskał dyplom Akademii Fizycznej w Zagrzebiu, który pozwolił mu zostać trenerem. Warto zauważyć, że wcześniej na uniwersytecie w Splicie zdobył wykształcenie stoczniowca. Pierwszą pracą trenerską był angaż w Hajduku Split, gdzie zatrudniono go jako trenera drużyn młodzieżowych, działo się to w latach 1974–1979. Warto zauważyć, że wychowywał tam takich zawodników jak Stjepan Andrijasević czy Aljoša Asanović. Po tym czasie awansował na asystenta trenera, którym był wówczas Tomislav Ivić, a w roku 1983 otrzymał od zarządu misję pełnienia funkcji szkoleniowca pierwszej drużyny, co łączył z funkcją pierwszego trenera reprezentacji Jugosławii B. Nie osiągnął jednak wymiernych sukcesów, a w roku 1987 działacze pochodzącego z Czarnogóry zespołu FK Budućnost Podgorica zaproponowali mu objęcie posady szkoleniowca tejże drużyny. Pomimo gry w pierwszej lidze, zespół był średniakiem ligi jugosłowiańskiej a zniecierpliwieni brakiem sukcesów, działacze Budućnosti w roku 1989 zwolnili go z funkcji trenera. Szybko znalazł jednak inną posadę, ponieważ pracę z drużyną zaproponowali mu działacze pochodzącego z Bośni zespołu Borac Banja Luka. Poklepović był jednak szkoleniowcem tego zespołu tylko w sezonie 1989/1990. W sezonie 1990/1991 Poklepović był już trenerem cypryjskiego zespołu APOEL Nikozja, z którym zajął 3. miejsce w lidze. Na początku sezonu Poklepoviciowi zaproponowano ponownie pracę z Hajdukiem Split, tym razem po raz pierwszy w lidze chorwackiej. Praca w Hajduku była bardzo owocna, ponieważ już w pierwszym sezonie Poklepović wywalczył wraz z drużyną mistrzostwo i Superpuchar Chorwacji. W sezonie 1992/1993 zdobył Puchar Chorwacji i Superpuchar, ale po sezonie został zmieniony na stanowisku przez Ivana Katalinicia. Pracę na stanowisku trenera Hajduka Split, równolegle łączył z funkcją selekcjonera reprezentacji Chorwacji. Pracował na tym stanowisku 20 dni, zastępując legendarnego Dražena Jerkovicia, który zrezygnował z pracy z kadrą. Ogółem poprowadził kadrę w 3 meczach międzypaństwowych, o czym więcej w dziale Selekcjoner Chorwacji. Po zakończeniu pracy z kadrą Chorwacji w roku 1994 objął funkcję selekcjonera reprezentacji Iranu, o czym więcej w wyżej wymienionym dziale. Po skończeniu przygody z kadrą Iranu objął stanowisko trenera drużyny Piroozi Teheran, które piastował w latach 1995–1997. Z drużyną zdobył dwa mistrzostwa i dwa puchary Iranu. W sezonie 1997/1998 był trenerem słoweńskiego zespołu NK Publikum Celje. Nie powiodło się jednak Poklepoviciowi – zajął 6. miejsce w lidze i został zwolniony ze stanowiska. Odszedł i w rundzie wiosennej sezonu 1997/1998 został trenerem zespołu NK Osijek, z którym zajął 5. miejsce w lidze. W sezonie 1999/2000 objął stanowisko najbardziej utytułowanego węgierskiego zespołu Ferencvaros Budapeszt. Nie udało się jednak całkowicie, ponieważ Ferencvaros zajął dopiero 5. miejsce w lidze, a sam Poklepović od tego czasu zawiesił swoją karierę trenerską.
Praca jako selekcjoner Chorwacji i Iranu
Po rezygnacji Dražana Jerkovicia, Stanko Poklepović objął stanowisko selekcjonera Chorwatów. Był to dopiero czwarty oficjalny mecz po odzyskaniu przez Chorwację niepodległości od Jugosławii. Poklepović w roli selekcjonera zadebiutował 8 lipca 1992 w rozgrywanym w Melbourne spotkaniu przeciwko Australii. Chorwaci przegrali ten mecz 0:1 po golu Paula Martha w 62 minucie, był to więc debiut nieudany. Okazja do rehabilitacji nadarzyła się już trzy dni później, jednak i tym razem nie udało się zwyciężyć. Chorwaci przegrali mecz 1:3, a honorowe trafienie zaliczył Josip Weber w 34 minucie. Powiedzenie „do trzech razy sztuka” nie sprawdziło się 12 lipca 1992 w trzecim z rzędu spotkaniu z Australią. Chorwaci bezbramkowo zremisowali ten mecz, a sam Poklepović został zastąpiony przez Vlatko Markovicia, późniejszego prezesa HNS.
W roli selekcjonera Iranu zadebiutował 3 października 1994 w rozgrywanym w Hiroszimie meczu Pucharu Azji przeciwko Bahrajnowi. Nie był to jednak udany debiut, ponieważ Irańczycy zremisowali ten mecz 0:0, co było dużym sukcesem dla drużyny Bahrajnu. Okazja do rehabilitacji nadeszła w następnym meczu, zaledwie dwa dni później, 5 października z Turkmenistanem, który Iran zremisował 1:1. Następny mecz był rozgrywany 9 października z Chinami, który Iran przegrał 0:1. Już po tym spotkaniu Iran wracał do domu, więc mecz rozgrywany 11 października przeciwko Jemenowi miał już tylko prestiżowy charakter. Irańczycy wygrali aż 4:0, ale to nie uratowało posady Poklepoviciowi, od którego działacze irańskiej federacji oczekiwali znacznie więcej. Po otrzymaniu zwolnienia z pracy nie dostał od żadnego zespołu narodowego misji pełnienia funkcji selekcjonera.
Osiągnięcia
- mistrzostwo i Superpuchar Chorwacji w sezonie 1991/1992 wraz z Hajdukiem Split
- Puchar i Superpuchar Chorwacji w sezonie 1992/1993 wraz z Hajdukiem Split
- mistrzostwo i Puchar Iranu w sezonie 1995/1996 wraz z Piroozi Teheran
- mistrzostwo i Puchar Iranu w sezonie 1996/1997 wraz z Piroozi Teheran
Przypisy
- ↑ Preminuo je Stanko Poklepović. slobodnadalmacija.hr. [dostęp 2018-12-24]. (chorw.).
- Sadaghiani (1941–51)
- Salimi (1951–52)
- Mészáros (1957–59)
- Fekri (1962–66)
- Szűcs (1966–67)
- Bayati (1967–69)
- Rajkov (1969–70)
- Nietto (1970–71)
- Dehdari (1971–72)
- Ranjbar (1972)
- Bayati (1972–74)
- McLennan (1974)
- O’Farrell (1974–76)
- Mohajerani (1976–78)
- Habibi (1979–82)
- Aboutaleb (1982)
- Cheraghpour (1982–84)
- Yavari (1984)
- Ebrahimi (1984–85)
- Asgharzadeh (1985–86)
- Dehdari (1986–89)
- Vatankhah (1989)
- Monajati (1989)
- Parvin (1989–93)
- Poklepović (1993–94)
- Mayeli Kohan (1995–97)
- Vieira (1998)
- Ivić (1997–98)
- Talebi (1998)
- Pourheidari (1998–00)
- Talebi (2000–01)
- Braga (2001)
- Blažević (2001–02)
- Ivanković (2002–06)
- Ghalenoei (2006–07)
- Ebrahimzadeh (2008[A])
- Daei (2008–09)
- Rutemöller (2009[A])
- Ghotbi (2009–11)
- Queiroz (2011–19)
- Wilmots (2019)
- Skočić (2020–22)
- Queiroz (2022)
- Ghalenoei (od 2023)
|
- Jean (1931–33)
- Künsztler (1933–51)
- Avraamides (1951–52)
- Guttmann (1952–53)
- Avraamides (1953–54)
- Schwartz (1954–55)
- Hanz (1955–56)
- Zsengellér (1956–57)
- Talianos (1956–58)
- Tsigkis (1958–59)
- Choumis (1959–61)
- Lazarides (1961–62)
- Carver (1962–63)
- Franklin (1963–64)
- Talianos (1964–65)
- Zsengellér (1965–66)
- Szendrődi (1966–67)
- Archontidis (1967)
- Avraamides (1967–69)
- Carver (1969–70)
- Lazarides (1970–71)
- Wood (1971–72)
- Markowits (1972–74)
- Lazarides (1974–75)
- Markowits (1975)
- Lazarides (1975–76)
- Partakis (1976–77)
- Spurgeon (1977–78)
- Lazarides (1978–81)
- Ferguson (1981–82)
- Markowits (1983–85)
- Cassidy (1985–89)
- Matzourakis (1989–90)
- Poklepović (1990–91)
- Gmoch (1991–93)
- Antoniou (1993–94)
- Matzourakis (1994–95)
- Bonew (1995–96)
- Šapurić (1996)
- Gmoch (1996–97)
- Alefantos (1997)
- Jara (1997–98)
- Mouskallis (1998)
- Georgiou (1998)
- Paraschos (1998–99)
- Vuceković (1999)
- Michaelides (1999–2000)
- Šapurić (2000)
- Markou (2000)
- Walker (2000–01)
- Gerards (2001–02)
- Lemonis (2002–03)
- Uhrin (2003)
- Jovanović (2003–04)
- Hadjiloukas (2004)
- Lorant (2005)
- Constantinou (2005)
- Engel (2005–06)
- Uzunidis (2006–08)
- Jovanović (2008–13)
- Paulo Sérgio (2013)
- Donis (2013–15)
- Fink (2015)
- Domingos (15)
- Kecbaia (2015–16)
- Christiansen (2016)
- Been (2017)
- Donis (2017–18)
- Baltazar (2018)
- Tramezzani (2018–19)
- Doll (2019)
- Hadjiloukas (2019)
- Ingebrigtsen (2019–20)
- Uzunidis (2020)
- McCarthy (2020–21)
- Pursaitidis (2021)
- Avgousti (2021–22)
- Milojević (2022–23)
- Sá Pinto (od 2023)
|
- Vugrinec (1925–1928)
- Vlak (1928–1931)
- V.Božović (1946–1949)
- Dedović (1964–67)
- Atanacković (1967–68)
- Nenković (1972–73)
- Varagić (1975–76)
- Valok (1976–77)
- Milošević (1977–78)
- Živadinović (1986–87)
- Poklepović (1987–89)
- Radonjić (1989–90)
- Đorić (1990–91)
- Živadinović (1991–92)
- Okuka (1998–99)
- Radonjić (2002–03)
- Bajić (2003)
- Milačić (2003–06)
- M.Božović (2006–07)
- Babić (2007–08)
- Ješić (2008–09)
- Ivanović (2009–10)
- Dragićević (2010) [A]
- Rakojević (2010–11)
- Petrović (2011)
- Radulović (2011–12)
- Dragićević (2012–14)
- Radojičić (2014–15)
- Vukotić (2015) [A]
- Radojičić (2015)
- Vukotić (2015–17)
- Kažić (2017)
- Vermezović (2017–2018)
- Džudović (2018) [A]
- Govedarica (2018)
- Brnović (2018-19)
- Milinković (2019-21)
- Nedović (2021-22)
- Džudović (od 2022)
|
- Tóth Potya (1926–30)
- Blum (1930–37)
- Bródy (1937)
- J. Sándor (1937)
- Rauchmaul (1937–38)
- Hlavay (1938–39)
- Dimény (1939–42)
- Tóth Potya (1943)
- Schaffer (1943–44)
- Berkessy (1944)
- P. Szabó (1945)
- Urbancsik (1945–46)
- Dimény (1946–47)
- Opata (1947)
- Lyka (1948–50)
- Vadas (1950)
- Urbancsik (1951)
- Deák (1952–1953)
- Sós (1953–57)
- Á. Csanádi (1957)
- Tátrai (1958–61)
- J. Mészáros (1961–65)
- Vilezsál (1965)
- Tátrai (1966)
- Lakat (1967–69)
- Kalocsay (1970)
- Dalnoki (1970)
- F. Csanádi (1970–73)
- Novák (1973)
- Dalnoki (1973–78)
- Friedmanszky (1978–80)
- Novák (1980–83)
- G. Vincze (1984–85)
- Sárosi (1985)
- Dalnoki (1985–87)
- Rákosi (1987–90)
- Nyilasi (1990–94)
- Novák (1994–96)
- Mucha (1996)
- Varga (1996–97)
- Nyilasi (1997–98)
- Vlak (1999)
- Mucha (1999)
- Poklepović (1999–2000)
- Csank (2000–01)
- Garami (2002–03)
- Pintér (2004)
- László (2004–05)
- Gellei (2005–07)
- Kuntić (2007)
- Csank (2007–08)
- Davison (2008–09)
- Short (2009–10)
- Prukner (2010–11)
- Détári (2011–12)
- Moinz (2012–13)
- Doll (2013–18)
- Rebrow (2018-21)
- Stöger (2021)
- Czerczesow (2021-23)
- Máté (2023)[A]
- Stanković (od 2023)
|