Ser topiony

Ten artykuł od 2023-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ser topiony – produkt pochodny sera, wytworzony przez topienie go z dodatkiem topników. Jako topniki używane są: kwas cytrynowy, kwas winowy, kwas mlekowy i ich sole. Ser przetapiany jest obecnie w temperaturach 90-99 °C.

Nazewnictwo

Nazwy serów topionych pochodzą od serów z których zostały wytworzone, w ich składzie musi być co najmniej 75% masy sera podstawowego (takiego, od którego dany ser nosi nazwę).^{[potrzebny przypis]}

Historia

Pierwsze sery topione pojawiły się około 1908 roku w Szwajcarii jako efekt eksperymentów tamtejszych serowarów usiłujących rozwiązać problem nadprodukcji serów tradycyjnych.

W roku 1911 ser topiony uzyskiwany na bazie sera Emmental został skomercjalizowany przez firmę „Gerber”.

Pierwszą europejską fabrykę wytwarzającą ser topiony na skalę masową, uruchomili w roku 1917 w Jurze we Francji bracia Graf.

Charakterystyka

Zaletą sera topionego jest długi okres przydatności do spożycia. Najczęściej do jego wytworzenia stosuje się sery Emmental i Cantal. Bywa, że dla poszerzenia spektrum smakowego dodaje się ser Saint-Paulin lub Roquefort. Często również wzbogaca się go dodatkami; ziołami, pieprzem, szynką, cebulą, pieczarkami a nawet owocami morza.