Rurka tracheotomijna

Rurka tracheotomijna z mankietem uszczelniającym, dodatkową kaniulą wewnętrzną i prowadnicą, bez otworów fenestracyjnych

Rurka tracheotomijna – rurka umieszczana w tchawicy przez otwór zwany tracheostomą[1] powstały w wyniku zabiegu tracheotomii lub konikotomii. Zwykle mocowana jest do szyi za pomocą tasiemek[2]. Może być wykonana z metalu lub tworzyw sztucznych, jednoczęściowa lub dwuczęściowa (oprócz kaniuli zewnętrznej z kołnierzem ma wtedy także wyjmowaną kaniulę wewnętrzną) i być wyposażona w mankiet (balonik) uszczelniający, otwory fenestracyjne (jeden lub kilka) ułatwiające (lub umożliwiające) mówienie, trójgraniec (w rurkach do konikotomii) lub prowadnicę[2][3]. Stosowana jest dla zapewnienia drożności dróg oddechowych i ułatwienia długotrwałej wentylacji kontrolowanej, a także dla zapobiegania lub leczenia zwężeń krtaniowo-tchawiczych[2][4][5].

Przypisy

  1. ↑ Życie bez krtani. Klinika Otolaryngologii Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu. [dostęp 2020-07-26].
  2. ↑ a b c Stanisław Iwankiewicz: Tracheotomia. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2008, s. 23–41. ISBN 978-83-200-3857-6.
  3. ↑ MalwinaM. Wamka MalwinaM., HannaH. Mackiewicz-Nartowicz HannaH., AnnaA. Sinkiewicz AnnaA., Opieka pielęgniarska nad pacjentami po zabiegach chirurgicznych w obrębie krtani, „Pielęgniarstwo Chirurgiczne i Angiologiczne”, 4, 2018, s. 136–140 .
  4. ↑ Rosen i Simpson 2018 ↓, s. 205–214.
  5. ↑ Rosen i Simpson 2018 ↓, s. 323–327.

Bibliografia

  • Clark A. Rosen, C. Blake Simpson: Techniki chirurgiczne w laryngologii. Medisfera, 2018. ISBN 978-83-63367-18-3.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.