Piotr Kałwa
| ||
| Kraj działania | Polska | |
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 18 października 1893 | |
| Data i miejsce śmierci | 17 lipca 1974 | |
| Biskup diecezjalny lubelski | ||
| Okres sprawowania | 1949–1974 | |
| Wyznanie | katolicyzm | |
| Kościół | ||
| Prezbiterat | 1 czerwca 1916 | |
| Nominacja biskupia | 30 maja 1949 | |
| Sakra biskupia | 29 czerwca 1949 | |
| Odznaczenia | ||
 | ||
| Data konsekracji | 29 czerwca 1949 | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | Lublin | ||||||||||||||||||
| Miejsce | |||||||||||||||||||
| Konsekrator | |||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | Czesław Kaczmarek | ||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Piotr Kałwa (ur. 18 października 1893 w Cudzynowicach, zm. 17 lipca 1974 w Kuźnicy) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup diecezjalny lubelski w latach 1949–1974.
Życiorys
Święcenia kapłańskie otrzymał 1 czerwca 1916 w Kielcach. Studiował prawo i teologię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie w 1935 został profesorem. Aresztowany w latach 1939–1940, powrócił do Lublina w 1945 jako profesor prawa kanonicznego.
Jego dorobek naukowy obejmuje ok. 30 pozycji, głównie z zakresu prawa małżeńskiego, kanonicznego i świeckiego. Od 1934 był członkiem korespondentem, a od 1944 członkiem czynnym Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1948 został członkiem współpracownikiem Komisji Historyczno-Prawnej Polskiej Akademii Umiejętności[1].
30 maja 1949 został mianowany biskupem diecezjalnym diecezji lubelskiej. Konsekrowany został 29 czerwca 1949 przez prymasa Stefana Wyszyńskiego[2]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Fortes in fide” (Mocni w wierze)[3]. W latach 1949–1974 był wielkim kanclerzem KUL-u. Zasiadał w Radzie Głównej Episkopatu Polski.
Uczestniczył we wszystkich czterech sesjach soboru watykańskiego II[4].
Zmarł nagle 17 lipca 1974 w Kuźnicy na Helu. Mszy pogrzebowej w katedrze św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty w Lublinie przewodniczył kardynał Karol Wojtyła, arcybiskup metropolita krakowski, a kazanie wygłosił kardynał Stefan Wyszyński, prymas Polski[1].
Odznaczenia i wyróżnienia
W 1938 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi za osiągnięcia na polu pracy społecznej[5].
W 1958 otrzymał doktorat honoris causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego[1].
Przypisy
- ↑ a b c Nota biograficzna Piotra Kałwy na stronie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. kul.pl. [dostęp 2024-06-26].
- ↑ Piotr Kałwa. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2023-10-10]. (ang.).
- ↑ A.G. Miziński (red.): 100-lecie Konferencji Episkopatu Polski. Księga jubileuszowa. Kielce: Wydawnictwo Jedność, 2019, s. 268. ISBN 978-83-8144-179-7. [dostęp 2023-10-09].
- ↑ B. Bejze: Sobór Watykański II. W: Z. Pawlak (red.): Katolicyzm A–Z. Wyd. III. Łódź: 1989, s. 419. ISBN 83-850-22-03-1.
- ↑ M.P. 1938 nr 259 poz. 611. isap.sejm.gov.pl. [dostęp 2024-06-26].
Linki zewnętrzne
- Nota biograficzna Piotra Kałwy na stronie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. [dostęp 2010-11-14].
- Piotr Kałwa [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-11-14] (ang.).
- p
- d
- e
| Biskupi diecezjalni |
|
|---|---|
| Biskupi pomocniczy |
|
