Optyka aktywna

Ten artykuł od 2020-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Optyka aktywna – technologia wykorzystania teleskopów typu reflektor. Technikę tę zaczęto rozwijać w latach 80. XX w. i obecnie jest we wszystkich teleskopach o zwierciadłach głównych większych niż 8 m. Przy tak wielkich i ciężkich konstrukcjach bez systemów optyki aktywnej nie dałoby się otrzymywać ostrych obrazów. Optyka aktywna powoduje dostosowanie kształtu optycznych elementów korygujących do deformacji luster i elementów konstrukcyjnych teleskopów powstających w wyniku zmian temperatury, ciśnienia lub wywołanych przez wiatr, a nawet zaburzenia w lokalnym polu grawitacyjnym. Szybkość zmian w układzie optyki aktywnej jest rzędu 1Hz.

Technika ta została po raz pierwszy w pełni wykorzystana w 3,5-metrowym teleskopie ESO New Technology Telescope (NTT) w 1989 roku. W oparciu o tę technikę działa 10-metrowy teleskop Kecka. Korekta elementów aktywnych następuje 10 do 20 razy na sekundę.

Optyki aktywnej nie należy mylić z bardziej zaawansowaną technologicznie optyką adaptatywną, której zadaniem jest korekta zaburzeń frontu falowego wywołanych przez naturalne turbulencje zachodzące w atmosferze ziemskiej patrz [Migotanie gwiazd|scyntylacje] z częstością rzędu kHz.

Linki zewnętrzne

• Artykuł What is Active and Adaptive Optics? na stronie ESO