Kolegiata Wszystkich Świętych w Kolbuszowej
![]() | |||||||||||||
kościół parafialny, kolegiata | |||||||||||||
![]() Kolegiata (2019) | |||||||||||||
Państwo |
| ||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Miejscowość | Kolbuszowa | ||||||||||||
Wyznanie | |||||||||||||
Kościół | |||||||||||||
parafia | |||||||||||||
Wezwanie | Wszystkich Świętych | ||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Położenie na mapie Kolbuszowej ![]() | |||||||||||||
Położenie na mapie Polski ![]() | |||||||||||||
Położenie na mapie województwa podkarpackiego ![]() | |||||||||||||
Położenie na mapie powiatu kolbuszowskiego ![]() | |||||||||||||
Położenie na mapie gminy Kolbuszowa ![]() | |||||||||||||
![]() | |||||||||||||
| |||||||||||||
Strona internetowa |
Kolegiata Wszystkich Świętych w Kolbuszowej – zabytkowy kościół parafialny w województwie podkarpackim, w powiecie kolbuszowskim z połowy XVIII wieku.
Kościół wraz z dzwonnicą z 1949 roku i murem oporowym od str. poł.-zach. z 1 poł. XX wieku wpisany został do rejestru zabytków nieruchomych województwa podkarpackiego.
Historia
Parafia została założona około 1523 roku[2]. Fundatorem drewnianego kościoła był Janusz Aleksander Sanguszko, ówczesny właściciel miasta. Budynek zniszczony pożarem w 1852 roku, odbudowany w latach 1853–1854. Przebudowany i rozbudowany - z wykorzystaniem murów poprzedniego - w latach 1929–1935 staraniem księdza Antoniego Dunajeckiego, pod kierunkiem architekta Bronisława Wiktora[2]. Budowniczym był Bolesław Osiniak[3]. Siedziba kolbuszowskiej kapituły kolegiackiej od 25 marca 2007 roku na mocy decyzji biskupa Kazimierza Górnego[3].
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/56/Kolegiata_Wszystkich_%C5%9Awi%C4%99tych_w_Kolbuszowej_-_wn%C4%99trze.jpg/220px-Kolegiata_Wszystkich_%C5%9Awi%C4%99tych_w_Kolbuszowej_-_wn%C4%99trze.jpg)
Kościół przeszedł generalny remont, przed obchodami 500-lecia parafii (1510–2010), które odbyły się 12 września 2010 roku.
Architektura i wyposażenie
Budynek orientowany, typu bazylikowego, trójnawowy z dwoma kaplicami po bokach[2]. W latach 1973-1974 przebudowano prezbiterium według projektu inżyniera W. Pieńkowskiego[3]. W otoczeniu znajduje się murowana plebania z 1. połowy XIX wieku[2], oraz dzwonnica parawanowa.
Na wyposażeniu znajdują się cztery późnobarokowe ołtarze boczne z końca XVIII wieku z ornamentami rokokowymi, pochodzące z poprzedniego kościoła[2], oraz obraz Matki Bożej Różańcowej ze św. Dominikiem i św. Katarzyną i żyrandol kryształowy[3].
Przypisy
Bibliografia
- Jacek Żabicki: Leksykon zabytków architektury Lubelszczyzny i Podkarpacia. Kraków: Arkady, 2013. ISBN 978-83-213-4787-5.