Karol Zagórski

Karol Roman Zagórski
Ilustracja
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

9 września 1886
Rakowiec, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

1940
Charków, USRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1906–1935 1939–1940

Siły zbrojne

Cesarsko-królewska Obrona Krajowa
Wojsko Polskie

Jednostki

2 Pułk Piechoty Legionów
42 Pułk Piechoty
17 Pułk Piechoty
61 Pułk Piechoty
55 Poznański Pułk Piechoty
60 Pułk Piechoty Wielkopolskiej
3 Pułk Strzelców Podhalańskich

Stanowiska

zastępca dowódcy pułku
dowódca pułku piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Pro Ecclesia et Pontifice (od 1908)
Multimedia w Wikimedia Commons
Delegacje 1. i 3. Pułku Strzelców Podhalańskich na audiencji u prezydenta RP Ignacego Mościckiego 5 maja 1933; płk Karol Zagórski trzeci z prawej.

Karol Roman Zagórski (ur. 9 września 1886 w Rakowcu, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Franciszka i Wandy ze Szneiderów[1]. Po ukończeniu szkoły realnej we Lwowie, wstąpił do Szkoły Kadetów Obrony Krajowej w Wiedniu. W 1906 został wcielony do 16 pułku piechoty Obrony Krajowej w Krakowie. W 1909 został przeniesiony do I Pułku Strzelców Krajowych Trydent w Trydencie, a dwa lata później do 29 pułku piechoty Obrony Krajowej w Czeskich Budziejowicach. W czasie służby w c. k. Obronie Krajowej awansował na kolejne stopnie: kadeta–zastępcy oficera (1 września 1906), podporucznika (1 listopada 1908), porucznika (1 maja 1913) i kapitana (1 września 1915). Walczył na froncie[2]. W latach 1915–1918 przebywał w niewoli rosyjskiej.

18 stycznia 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 września 1915[3]. Jako dowódca kompanii ckm 2 pułku piechoty Legionów walczył na froncie ukraińskim. W 1919 ukończył kurs wyższych dowódców piechoty w Rembertowie, skierowany na dowódcę obozów ćwiczebnych we Lwowie i Stanisławowie. W 1920 mianowany majorem i przeniesiony do 42 pułku piechoty na dowódcę batalionu. Od 26 września 1920 roku dowodził 17 pułkiem piechoty.

Po wojnie pełnił służbę na stanowisku dowódcy batalionu zapasowego 2 pułku piechoty Legionów. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 196. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. 10 lipca 1922 został przeniesiony do 61 pułku piechoty w Bydgoszczy i zatwierdzony na stanowisku zastępcy dowódcy pułku[5]. Następnie był zastępcą dowódcy 55 pułku piechoty w Lesznie. W lipcu 1925 został przeniesiony do 60 pułku piechoty w Ostrowie Wielkopolskim na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[6][7]. 5 maja 1927 został przeniesiony do 3 pułku strzelców podhalańskich w Bielsku na stanowisko dowódcy pułku[8][9]. 1 stycznia 1928 został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 11. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. 1 czerwca 1935 roku został zwolniony ze stanowiska dowódcy pułku z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego[11]. W tym samym roku został przeniesiony w stan spoczynku. Zamieszkał w Bielsku, aktywnie pracował w Zarządzie Powiatowym Związku Strzeleckiego.

W czasie kampanii wrześniowej po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej. Wiosną 1940 został zamordowany w Charkowie[12]. Figuruje na liście straceń, poz. 1196.

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady[13]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 622.
  2. ↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 327.
  3. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 9 z 28.01.1919 r.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 299, 398.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 544.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 77 z 24 lipca 1925 roku, s. 414 tu podano, że miał być przeniesiony na stanowisko dowódcy III baonu.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 80 z 31 lipca 1925 roku, s. 445 tu sprostowano, że został przeniesiony na stanowisko zastępcy dowódcy pułku.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 maja 1927 roku, s. 127.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 17, 617.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 2 stycznia 1928 roku, s. 1.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935 roku, s. 55.
  12. ↑ Księgi Cmentarne – wpis 14367.
  13. ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 23 lipca 1921 roku, s. 1190.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 4 lipca 1932 roku, s. 337.

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
  • Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.