Józef Prończuk
| Państwo działania | Polska |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 1 lipca 1911 |
| Data śmierci | 10 lutego 2017 |
| profesor nauk rolniczych | |
| Specjalność: łąkarstwo, łąkoznawstwo i ekologia rolnicza[1] | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Profesura | 1976 |
| nauczyciel akademicki | |
| szkoła wyższa | |
| Okres zatrudn. | 1960–1978 |
| Odznaczenia | |
     | |
Józef Prończuk (ur. 1 lipca 1911 w Kamionce[2], zm. 10 lutego 2017[1]) – polski agronom, profesor nauk rolniczych i nauczyciel akademicki. Członek honorowy Polskiej Akademii Nauk[3].
Życiorys
Młodość (1911–1950)
Urodził się 1 lipca 1911 we wsi Kamionka w pobliżu Białegostoku w rodzinie rolnika Antoniego Prończuka i Anny[2][4]. Absolwent Średniej Szkoły Rolniczej w Bydgoszczy. Następnie studiował w Państwowej Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego w Cieszynie. Wrócił do Białegostoku i pracował w Izbie Rolniczej[4].
W czasie kampanii wrześniowej był żołnierzem Korpusu Ochrony Pogranicza w stopniu podporucznika. Dostał się do niewoli sowieckiej, z której uciekł i wrócił do domu. Ucieczka z niewoli uratowała mu życie. Oficerowie tej kolumny zginęli w Katyniu. Po wojnie był nękany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa z powodu jego służby w przedwojennym wojsku[4].
Kariera naukowa (1950–1979)
Absolwent Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (1950)[3]. W 1960 doktoryzował się w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie[4].
Pracował na Wydziale Budownictwa i Inżynierii Środowiska SGGW w Warszawie jako kierownik Zakładu Łąkoznawstwa w Katedrze Torfoznawstwa (1960–1962), kierownik Katedry Przyrodniczych Podstaw Melioracji (1962–1970) i dyrektor Instytutu Przyrodniczych Podstaw Melioracji (1970–1978)[1].
W 1976 uzyskał tytuł profesora nauk rolniczych[4].
Życie na emeryturze (1979–2017)
Na emeryturę przeszedł w 1979, ale jeszcze długo pozostawał aktywny zawodowo. Pisał podręczniki, a nawet wiersze i to w wieku 100 lat, bywał na konferencjach naukowych PAN i spotkaniach organizowanych przez Stowarzyszenie PAX[5].
Pod koniec życia był najstarszym mieszkańcem Mazowsza[4]. Zmarł 10 lutego 2017 w wieku 105 lat[1].
Odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1962)[6][1]
- Złoty Krzyż Zasługi (1959)[6][1]
- Srebrny Krzyż Zasługi (1954)[6]
- Medal Komisji Edukacji Narodowej (1977)[6][1]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)[6]
- Złota Odznaka Honorowa „Za Zasługi dla SGGW”[1]
Życie prywatne
W 1937 ożenił się z Ireną Kaczmarek (1911–2013)[7][4]. Doczekali się czterech synów, z których dwóch najstarszych Sławomir oraz Andrzej również zostało profesorami[4].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Rektor Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie: Nekrolog Józefa Prończuka. nekrologi.wyborcza.pl, 2017-02-17. [dostęp 2017-04-26]. (pol.).
- ↑ a b Ziemiński 2011 ↓, s. 2.
- ↑ a b Prof. Józef Prończuk, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2017-04-26] .
- ↑ a b c d e f g h (wk): Najstarszy mężczyzna Mazowsza mieszka w Wawrze. tustolica.pl, 2016-11-08. [dostęp 2017-04-26]. (pol.).
- ↑ NOT InformatykaN.I. Sp. NOT InformatykaN.I., Przegląd Techniczny - gazeta inżynierska [online], www.przeglad-techniczny.pl [dostęp 2017-04-26] .
- ↑ a b c d e Ziemiński 2011 ↓, s. 16.
- ↑ Ziemiński 2011 ↓, s. 6.
Bibliografia
- Prof. zw. dr Józef Prończuk, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2017-04-26] .
- KonstantynK. Ziemiński KonstantynK., Józef Prończuk Profesor zwyczajny, doktor nauk rolniczych, nauczyciel akademicki, emeryt Fot. 1. Józef Prończuk (2011 r.), slideplayer.pl, 2011 [dostęp 2017-04-26] .
