Ilana Kloss

Ilana Kloss

Państwo	Południowa Afryka
Data i miejsce urodzenia	22 marca 1956 Johannesburg
Wzrost	163 cm
Gra	leworęczna
Status profesjonalny	1972
Zakończenie kariery	1987
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	0
Najwyżej w rankingu	19 (luty 1979)
Roland Garros	2R (1976, 1979)
Wimbledon	3R (1975, 1976, 1978)
US Open	3R (1973, 1978)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	25
Najwyżej w rankingu	1 (1976)
Australian Open	QF (1983)
Roland Garros	SF (1976, 1979)
Wimbledon	SF (1976)
US Open	W (1976)

Ilana Sheryl Kloss (ur. 22 marca 1956 w Johannesburgu) – południowoafrykańska tenisistka. Mistrzyni wielkoszlemowego US Open 1976 w grze podwójnej oraz French Open 1976 w grze mieszanej. Reprezentantka kraju w Pucharze Federacji.

Kariera tenisowa

Ilana Kloss w 1972 roku wygrała juniorski Wimbledon w grze pojedynczej oraz rozpoczęła profesjonalną karierę tenisową. Już miesiąc przed sukcesem w Londynie triumfowała w swoim pierwszym seniorskim turnieju tenisowym. W czerwcu w parze z Brendą Kirk wygrała zmagania w niewielkich zawodach w Manchesterze, gdzie w decydującym spotkaniu pokonały Esme Emanuel i Cecilię Martinez 6:1, 6:3. Kloss miała wówczas zaledwie 16 lat 2 miesiące i 19 dni i została najmłodszą triumfatorką turnieju deblowego w Erze Open tenisa. Rekord ten pobiła dopiero sześć lat później Pam Shriver, która wygrała w Chichester w wieku 15 lat 11 miesięcy i 14 dni.

Od 1973 roku występowała w deblu przede wszystkim ze swoją o pół roku młodszą rodaczką Deliną Ann „Linky” Boshoff, z którą to już w tym samym sezonie wygrała pierwszy wspólny turniej w Surbiton (czerwiec). W lipcu i sierpniu występowała w parze z naturalizowaną południowoafrykańską tenisistką Pat Walkden-Pretorius, z którą regularnie osiągała finały zawodów zaliczanych do WTA Tour. W Cincinnati po raz pierwszy w karierze osiągnęła półfinał gry pojedynczej, w którym uległa jednak Chris Evert 2:6, 2:6. Turniej debla wygrała. W listopadzie 1973 roku wystartowała w turnieju w rodzinnym Johannesburgu. W grze pojedynczej w trzeciej rundzie pokonała Annette Du Plooy 6:3, 6:2, a została powstrzymana w ćwierćfinale przez Chris Evert 6:2, 2:6, 4:6. Jeszcze lepiej poradziła sobie w zawodach drużynowych. W mikście u boku Bernarda Mittona osiągnęła finał, w którym nie sprostali parze Evonne Goolagong – Jürgen Fassbender 3:6, 2:6. W deblu z Boshoff wygrały cały turniej, ogrywając w decydującym meczu Evert i Virginię Wade 7:6, 2:6, 6:1.

W 1974 roku nadal jeszcze łączyła występy seniorskie z młodzieżowymi. Starty w turniejach rozpoczęła dopiero od kwietnia, kiedy to osiągnęła ćwierćfinal singla i debla w Sarasocie. W Filadelfii po raz pierwszy była rozstawiona w turnieju WTA – otrzymała numer osiem. Uległa już jednak w drugim meczu Janet Newberry 4:6, 1:6. Podczas Wimbledonu 1974 przegrała w drugiej rundzie z Evonne Goolagong 2:6, 4:6, a odpadła w trzeciej w deblu wspólnie z Boshoff i mikście z Frew McMillanem. Wygrała we wrześniu juniorskie zawody US Open w grze pojedynczej. Miesiąc później w Houston w grze pojedynczej odpadła w drugim meczu z Pam Teeguarden 3:6, 3:6, ale w parze z Helen Gourlay doszły aż do półfinału. Tydzień później w Phoenix Betty Stöve dwukrotnie zatrzymała Kloss w turnieju – w pierwszej rundzie singla 2:6, 4:6, a w deblu w drugiej (grała w parze z Gourlay, a Holenderka z Françoise Durr) 6:1, 5:7, 2:6. W listopadzie Ilana Kloss powtórzyła wyczyn sprzed roku i w Johannesburgu wystąpiła w finałach gry podwójnej i mieszanej. Uczyniła to nawet z takim samym skutkiem, czyli zawody debla wygrała (w parze z Kerry Melville ograła Dianne Fromholtz i Margaret Smith Court 6:3, 7:5), ale przegrała zmagania miksta (z Fassbenderem ulegli parze Smith Court – Marty Riessen 0:6, 2:6). W singlu przegrała w ćwierćfinale z Fromholtz 3:6, 0:6.

Najlepszym sezonem w karierze był dla Kloss rok 1976. W grze podwójnej cały sezon ponownie grała z Linky Boshoff. W maju wygrały wszystkie turnieje deblowe, w których startowały: Amelia Island (w grze pojedynczej w drugiej rundzie pokonała ówczesną trzecią rakietę świata Martinę Navrátilovą 6:4, 2:6, 7:5, odpadła w ćwierćfinale z Kerry Melville 2:6, 1:6), Bournemouth, Hamburg i Rzym. Później osiągnęły półfinał French Open, eliminując w ćwierćfinale rozstawione z numerem pierwszym Billie Jean King i Betty Stöve 6:4, 3:6, 6:2. W grze pojedynczej osiągnęła drugą rundę – porażka z późniejszą finalistką Renátą Tomanovą 5:7, 1:6. W mikście u boku Kima Warwicka doszła do finału, w którym pokonała swoją deblową partnerkę i Colina Dowdeswella 5:7, 7:6, 6:2. Podczas Wimbledonu w deblu wyrównała osiągnięcie z Paryża, odpadając dopiero w przedostatnim meczu turnieju – młode tenisistki z Południowej Afryki uległy parze Chris Evert – Martina Navrátilová 6:8, 6:8. Rundę wcześniej odprawiły inne bardziej utytułowane od siebie zawodniczki – Rosie Casals i Françoise Durr wynikiem 6:1, 6:3. W singlu przegrała w trzeciej rundzie z Nataliją Czmyriową 5:7, 4:6. W sierpniu para triumfowała w prestiżowych zawodach w Indianapolis, by w kolejnym występie odnieść największy sukces w karierze. Na początku września zostały rozstawione z numerem piątym w ostatnim w roku turnieju wielkoszlemowym. Na nowojorskich kortach w ćwierćfinale doszło do ponownej konfrontacji Boshoff–Kloss z parą King–Stöve i ponownie lepsze okazały się młodsze tenisistki z RPA (ten sam etap co na French Open, te same zespoły oraz ten sam wynik 6:4, 3:6, 6:2). W półfinale pokonały Mimę Jaušovec i Virginię Ruzici 6:1, 7:6, a w meczu mistrzowskim nie pozostawiły złudzeń Oldze Morozowej i Virginii Wade 6:1, 6:4. W grze indywidualnej Kloss odpadła już w pierwszej rundzie z Ruzici 4:6, 4:6. Wygrywając US Open w deblu stała się drugą najmłodszą, zaraz po swojej młodszej partnerce Boshoff, jego triumfatorką w Erze Open (w singlu wynik ten poprawiła trzy lata później Tracy Austin, a w grze podwójnej dopiero w 1998 roku Martina Hingis). W październiku 1976 roku Billie Jean King i Betty Stöve zrewanżowały się Boshoff i Kloss w finale turnieju w Phoenix 2:6, 1:6. W listopadzie w Johannesburgu w grze pojedynczej wyeliminowała rozstawioną z jedynką Lesley Hunt 6:3, 3:6, 6:2, ale przegrała już w drugiej rundzie z Lesley Charles 6:7, 5:7. W deblu odpadła w półfinale z Laurą DuPont i Valerie Ziegenfuss 3:6, 6:3, 3:6. Dokładnie te same poziomy osiągnęła tydzień później w Sydney: druga runda singla – z Martiną Navrátilovą 2:6, 4:6 i półfinał debla z Françoise Durr i Ann Kiyomurą 3:6, 2:6. Na koniec roku, w grudniu, reprezentantki RPA osiągnęły jeszcze finał turnieju w Melbourne, a sama Kloss w singlu odpadła w ćwierćfinale z Dianne Fromholtz 4:6, 6:3, 6:8. Nie było wówczas prowadzonego oficjalnego rankingu deblowego, ale według różnych źródeł po serii powyższych sukcesów została sklasyfikowana na pierwszym miejscu rankingu WTA. W zestawieniu singlistek (ranking komputerowy był już prowadzony od 1975 roku) na koniec roku uplasowała się na 35. pozycji.

W 1977 roku po raz pierwszy wystartowała w początkowej halowej części sezonu rozgrywanej w Stanach Zjednoczonych. Mimo znakomitego poprzedniego sezonu początek nowego nie należał do udanych – w Waszyngtonie przegrała w pierwszej rundzie zarówno gry pojedynczej jak i podwójnej (w parze z Linky Boshoff. W Virginia Slims of Florida rozgrywanym w Hollywood wygrała jedno spotkanie w deblu (z inną partnerką Greer Stevens odpadły w ćwierćfinale z Martiną Navrátilovą i Betty Stöve 4:6, 0:6). Tydzień później w Houston wystąpiła wspólnie z Rosie Casals (były rozstawione z numerem drugim w turnieju i zaczęły od ćwierćfinału) i wygrały również jeden mecz dochodząc do półfinału. Pierwszy mecz w singlu wygrała dopiero na początku lutego w Seattle. Później powróciła do występów z Boshoff. W marcu w Dallas doszły już do półfinału (porażka z Kerry Reid i Greer Stevens 2:6, 4:6); nie zakwalifikowała się do drabinki turnieju singlowego. Powrót do stałej partnerki przyniósł oczekiwany rezultat podczas dużego turnieju w maju w Hamburgu, w którym doszły do finału, a w nim triumfowały mimo przegrania pierwszego seta – pokonały Reginę Maršíkovą i Renátę Tomanovą 2:6, 6:4, 7:5. Para Boshoff–Kloss została rozstawiona z numerem pierwszym podczas French Open 1977, jednak odpadła już w ćwierćfinale z Reginą Maršíkovą i Pam Teeguarden 6:7, 7:5, 4:6. Podczas Wimbledonu przegrała ponownie w pierwszym meczu singla (w pierwszej rundzie miała wolny los). Rozstawione z Boshoff z numerem trzecim w deblu ponownie doszły do ćwierćfinału. W sierpniu w Indianapolis ponownie przegrała indywidualnie w pierwszej rundzie, za to w deblu obroniła zwycięstwo sprzed roku. Dobrą formę utrzymały w kolejnym tygodniu triumfując w prestiżowym turnieju w Toronto, gdzie w finale pokonały pewnie Rosie Casals (z Amerykanką Kloss przegrała w drugiej rundzie singla) i Evonne Goolagong Cawley 6:2, 6:3. Obrona tytułu podczas US Open całkowicie tenisistkom z RPA się nie udała, gdyż odpadły już w drugiej rundzie. Przegrały z parą Mima Jaušovec i Virginia Ruzici 4:6, 6:3, 4:6. Miesiąc później wygrały turniej w Palm Harbor, w którego finale pokonały Brigitte Cuypers i Marise Kruger 6:7, 6:2, 6:2. Odpadły w pierwszej rundzie w Atlancie, by tydzień później dojść do półfinału w Phoenix i finału w San Juan (przegrały w nim z Rosie Casals i Billie Jean King 6:4, 2:6, 3:6). Na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych rozgrywane były dwa turnieje mistrzyń kończące rozgrywki, ze względu na dwóch tytularnych sponsorów odpowiedzialnych za różne części sezonu: Colgate (Toyota w latach 1980–82) Series Championships oraz Virginia Slims (Avon w latach 1979–82) Championships, później WTA Finals. W listopadzie Ilana Kloss i Linky Boshoff zakwalifikowały się do turnieju kończącego sezon z cyklu Colgate Series Championships jako jedna z czterech najlepszych par sezonu. Przegrały jednak w pierwszym meczu z Françoise Durr i Virginią Wade 0:6, 6:7. Na zakończenie roku Kloss ponownie wystartowała w turnieju w rodzinnym Johannesburgu. W drugiej rundzie gry pojedynczej trafiła na swoją deblową partnerkę Linky Boshoff, od której okazała się zdecydowanie gorsza przegrywając 1:6, 0:6. Obie panie razem wygrały za to rywalizację deblistek pokonując w finale rodaczki Brigitte Cuypers i Marise Kruger 5:7, 6:3, 6:3.

Sezon 1978 rozpoczęła dopiero w czerwcu startem w Eastbourne. Przez zbyt niski ranking indywidualny wystąpiła tylko w deblu. Po zakończeniu kariery tenisowej przez Linky Boshoff, Kloss wystartowała w parze z Marise Kruger. Z nową partnerką wygrała w drugiej rundzie z Mimą Jaušovec i Virginią Ruzici 6:1, 3:6, 6:2, ale została powstrzymana w ćwierćfinale przez Billie Jean King i Martinę Navrátilovą 1:6, 5:7. Podczas Wimbledonu przeszła przez trzystopniowe eliminacje i dostała się do turnieju głównego gry pojedynczej. Tam również nie zwolniła tempa i pokonała Chris O’Neil 6:1, 6:1 i Cynthię Sieler 6:3, 6:1. W trzeciej rundzie została powstrzymana już jednak przez swoją deblową partnerkę Kruger – 4:6, 4:6. W rywalizacji drużynowej reprezentantki Południowej Afryki zostały rozstawione z numerem ósmym. W trzeciej rundzie pokonały, prawie czterdziestoletnią zdobywczynię dziewięciu trofeów wielkoszlemowych, Judy Tegart Dalton, grającą z trzynaście lat młodszą Wendy Paish 6:2, 6:2. Zostały powstrzymane w ćwierćfinale przez grające z „czwórką” Australijki, późniejsze triumfatorki imprezy, Kerry Reid i Wendy Turnbull 6:1, 5:7, 4:6. W mikście również zatrzymała się na tym etapie – u boku Chrisa Kachel ulegli Dianne Fromholtz i Allanowi Stone 6:3, 3:6, 4:6. Później wspólnie z Kruger weszły na odpowiedni poziom co zaowocowało serią sukcesów. Triumfowały w sierpniu w turnieju w Mahwah, a we wrześniu w San Antonio i wystąpiły w finale w Montrealu, Adelaide i Sydney. Zaliczyła też kilka finałów dużych imprez z innymi partnerkami w Minneapolis z Lesley Hunt i Brighton z JoAnne Russell. Indywidualnie wyrównała swoje najlepsze osiągnięcie wielkoszlemowe dochodząc do trzeciej rundy US Open. W San Antonio pokonała w grze pojedynczej rozstawioną z numerem pierwszym Dianne Fromholtz 7:6, 6:4, odpadając później w ćwierćfinale ze Stacy Margolin. W Adelaide po raz drugi w karierze osiągnęła półfinał gry pojedynczej turnieju WTA Tour. Przegrała w nim z Beth Norton 6:7, 2:6. W Sydney odpadła w ćwierćfinale z Wendy Turnbull 2:6, 4:6. Te sukcesy zaowocowały awansem na 33. miejsce rankingu WTA Tour na koniec roku.

W styczniu 1979 roku kontynuowała udaną passę i w porównaniu do poprzedniego sezonu wystartowała w amerykańskim tourne od początku. W Waszyngtonie zrezygnowała z występu w deblu skupiając się na grze pojedynczej. W drugiej rundzie pokonała Rosie Casals 4:6, 6:4, 6:2, a w ćwierćfinale Anne Smith 6:4, 4:6, 6:4. Została powstrzymana w walce o finał przez wschodzącą gwiazdę tenisa Tracy Austin 2:6, 3:6. Później doszła do trzeciej rundy w Dallas i drugiej na French Open. W grze podwójnej w parze z Greer Stevens doszła do finału w Chicago i osiągnęła półfinał w Bostonie. Po tylu dobrych wynikach awansowała na najwyższe miejsce w karierze rankingu singlowego WTA – w lutym została sklasyfikowana na 19. pozycji. Na europejską część sezonu nawiązała współpracę z Betty-Ann Stuart. W maju w Rzymie w ćwierćfinale pokonały Mimę Jaušovec i Virginię Ruzici 6:2, 6:4, a uległy w walce o finał Betty Stöve i Wendy Turnbull 5:7, 3:6. Tydzień później w Wiedniu ponownie okazały się lepsze od pary Jaušovec–Ruzici, tym razem na etapie półfinałów – 2:6, 6:3, 6:4. W meczu mistrzowskim nie sprostały jednak Marise Kruger i Dianne Fromholtz 6:3, 4:6, 1:6. Zaliczyły też półfinał w Berlinie (uległy Evonne Goolagong Cawley i Kerry Reid 4:6, 4:6), French Open (kolejna porażka z parą Stöve–Turnbull, 3:6, 6:7) i Chichester (z Billie Jean King i Martiną Navrátilovą 6:7, 2:6). W grze pojedynczej jednak nie wygrała żadnego meczu. Zmieniło się to w czerwcu w Eastbourne, gdzie pokonała trzy wyżej sklasyfikowane tenisistki: Renátę Tomanovą 6:2, 7:6, Ann Kiyomurę 4:6, 6:3, 8:6 i Virginię Ruzici 3:6, 7:5, 10:8. W ćwierćfinale zatrzymała ją dopiero Tracy Austin 2:6, 4:6. W zawodach deblowych osiągnęła kolejny finał, eliminując między innymi Sue Barker i Ann Kiyomurę 4:6, 6:0, 6:4 oraz Betsy Nagelsen i Marise Kruger 7:6, 6:3. W decydującym spotkaniu po raz kolejny musiały uznać wyższość Stöve i Turnbull – tym razem 2:6, 2:6. Podczas Wimbledonu w singlu Kloss w drugiej rundzie musiała zmierzyć się ze swoją obecną partnerką (Betty-Ann Stuart) i okazała się gorsza – 5:7, 6:3, 4:6. W grze podwójnej obie tenisistki zostały zatrzymane na poziomie ćwierćfinału przez późniejsze triumfatorki – Billie Jean King i Martinę Navrátilovą 6:3, 3:6, 0:6. Później wystąpiła dopiero w sierpniu, ale zarówno w Richmond jak i Mahwah przegrała w pierwszych rundach obu konkurencji. Na US Open zdołała wygrać jeden mecz w singlu i mikście oraz dwa w deblu. We wrześniu w Atlancie Dianne Fromholtz dwukrotnie zatrzymała Kloss w turnieju – w pierwszej rundzie singla 1:6, 0:6, a w deblu w drugiej (grała w parze z Betty-Ann Stuart, a Australijka z Marise Kruger) 1:6, 1:6. W Minneapolis ponownie nie sprostały parze King–Navrátilová, tym razem na etapie półfinału – 2:6, 6:7. Pod koniec października doszły do finału w Tampa, w którym przegrały z Virginią Ruzici i Anne Smith 5:7, 6:4, 5:7. Tydzień później, podczas turnieju w Sztokholmie po raz pierwszy w karierze wystąpiła w deblu z Billie Jean King, z którą później związała się również prywatnie. W finale zawodów przegrały jednak z Betty Stöve i Wendy Turnbull 5:7, 6:7. Pod koniec listopada w Brighton w grze pojedynczej wygrała dwa mecze, a została pokonana w ćwierćfinale przez Martinę Navrátilovą 1:6, 2:6. W deblu wspólnie z Laurą DuPont awansowała do finału, w którym nie sprostały parze Ann Kiyomura – Anne Smith 2:6, 1:6. W kolejnym tygodniu, w Melbourne, wygrała ostatni mecz w grze pojedynczej (jak się później okazało) w głównej drabince turnieju tenisowego. Pokonała w pierwszej rundzie kwalifikantkę Marcellę Mesker 6:4, 6:4, w drugiej nie sprostała Hanie Mandlíkovej 1:6, 3:6. W deblu, ponownie z Betty-Ann Stuart, odpadła w półfinale. Do turnieju mistrzyń z cyklu Colgate Series Championships jako druga para deblowa sezonu 1979 zakwalifikowały się Ilana Kloss i Betty-Ann Stuart. W turnieju finałowym rozgrywanym na początku stycznia 1980 roku startowały cztery najlepsze zespoły mijających rozgrywek. Kloss ze Stuart przegrały jednak w pierwszym meczu z „odwiecznymi” rywalkami Billie Jean King i Martiną Navrátilovą 3:6, 2:6.

W sezonie 1980 Ilana Kloss wystąpiła w dziewięciu turniejach w grze pojedynczej przegrywając wszystkie mecze, więcej uwagi przywiązując występom deblowym. W Chicago wystąpiła z Greer Stevens, dochodząc do półfinału (kolejna porażka z King i Navrátilovą – 6:7, 3:6). W Detroit wystąpiła w parze z King, gdzie wygrały swój pierwszy tytuł – w finale pokonały Kathy Jordan i Anne Smith 3:6, 6:3, 6:2. W następnym występie (Atlanta, również King) także triumfowały: zwycięstwo nad parą Betty Stöve – Wendy Turnbull 3:6, 6:1, 6:4. Tydzień później wygrała kolejne zawody, tym razem w Atlancie. Ponownie połączyła siły z Betty-Ann Stuart i razem pokonały Ann Henricksson i Candy Reynolds 7:6, 7:6. W następnym występie, znowu z King, uległy w finale w Bostonie Rosie Casals i Turnbull 4:6, 6:7(4). Następny start to turniej w Amelia Island, gdzie połączyła siły właśnie z Casals. To zaowocowało kolejnym triumfem – w finale ograły Kathy Jordan i Pam Shriver 7:6(5), 7:6(3). W czerwcu wystąpiła w Eastbourne u boku Martiny Navrátilovej. Para odpadła jednak w ćwierćfinale z Candy Reynolds i Paulą Smith 4:6, 5:7. W sierpniu wystąpiła wspólnie z Kathy Jordan w Mahwah, w którym tenisistki osiągnęły półfinał (porażka z Pam Shriver i Betty Stöve 1:6, 2:6). Na tym samym etapie udział w turnieju w Minneapolis w październiku zakończyła wspólnie z King, choć tym razem nie przegrały, tylko oddały spotkanie walkowerem. To był ostatni występ Kloss w tym roku.

Ponownie w najlepszej czwórce znalazła się w marcu 1981 roku w Dallas. W parze z Leslie Allen w walce o finał nie sprostały Navrátilovej i Shriver 2:6, 3:6. Wspólnie z Billie Jean King wystąpiła w kilku ćwierćfinałach, w tym podczas French Open 1981. W czerwcu nastąpiło przełamanie i po raz piąty doszła z Amerykanką do meczu mistrzowskiego. Miało to miejsce w Surbiton, gdzie w półfinale pokonały groźny duet Rosie Casals – Wendy Turnbull 1:6, 6:2, 6:2, lecz w decydującym meczu uległy Sue Barker i Ann Kiyomura 1:6, 7:6, 1:6. Później zmieniała jednak partnerki i tylko z Betsy Nagelsen doszła do półfinału w Toronto. Do występów z King powróciła od początku 1982 roku i dopiero na koniec lutego osiągnęły fazę półfinałową – w Oakland na tym etapie powstrzymały je Kathy Jordan i Pam Shriver 3:6, 6:4, 6:7. Warte odnotowania jest kolejne zwycięstwo rundę wcześniej nad Casals i Turnbull 6:4, 6:4. Na półfinale zakończyły rywalizację w Los Angeles. W kolejnym występie doszły rundę dalej. W Dallas w ćwierćfinale wyeliminowały ponownie Casals i Turnbull 2:6, 6:4, 6:4, by w walce o finał odprawić Evę Pfaff i siedemnastoletnią wschodzącą gwiazdę Helenę Sukovą 2:6, 6:3, 6:2. W meczu mistrzowskim uległy jednak Navrátilovej i Shriver 4:6, 4:6. W połowie kwietnia 1982 roku odbyła się ósma edycja Deblowych Mistrzostw WTA, w których wystąpiła Kloss z King. Występu nie mogły jednak zaliczyć do udanych, gdyż przegrały już w pierwszym meczu z Sue Barker i Ann Kiyomurą 5:7, 1:6. W maju doszły wspólnie do finału w Perugii, gdzie również nie znalazły sposobu na odniesienie zwycięstwa w decydującym meczu – porażka z szesnastoletnią Kathleen Horvath i Yvonne Vermaak 6:2, 4:6, 6:7. Później przyszedł czas słabszych występów, z których najlepszy rezultat to finał małego turnieju, niezaliczanego do głównego cyklu WTA Tour, w Beckenham oraz ćwierćfinały w Birmingham i Eastbourne.

Rok 1983 przyniósł znaczny spadek formy południowoafrykańskiej tenisistki. Występowała z różnymi partnerkami, lecz bez żadnych sukcesów. W czerwcu ponownie wystąpiła z Billie Jean King w turnieju w Beckenham, gdzie ponownie doszły do decydującego meczu. Ten jednak nie został rozegrany, a tytuł został wspólnie przydzielony czterem finalistkom: Kloss i King oraz Barbarze Potter i Sharon Walsh. Na uwagę zasługuje jeszcze półfinał we wrześniu w Richmond, do którego doszła z Rosie Casals (porażka z Kathy Jordan i Barbarą Potter 7:5, 3:6, 2:6). W grudniu zameldowała się również w ćwierćfinale Australian Open – w parze z Heather Ludloff przegrały z Billie Jean King i Sharon Walsh 6:4, 4:6, 0:6. W kolejnym sezonie wystartowała w zaledwie dwunastu turniejach, a wygrała tylko trzy mecze: po jednym w Indianapolis, Mahwah i Montrealu. Na koniec sezonu 1984 po raz pierwszy został opublikowany komputerowy ranking WTA deblistek – zajęła w nim 126. miejsce. Zbliżając się do zakończenia profesjonalnej kariery wystąpiła w deblu i mikście podczas Wimbledonu w 1985 roku, jednak bez wygranego meczu. Taki sam rezultat odnotowała w grze podwójnej podczas US Open 1985. W grze mieszanej udało się jej odnieść jedno zwycięstwo – razem ze Stevem Meister pokonali czwartą parę turnieju Kathy Jordan – Steve Denton 6:2, 6:4. Występ na nowojorskich kortach był ostatnim, aż do niespodziewanego powrotu w styczniu 1987 roku, kiedy to ponownie z King wystąpiła w turnieju rangi ITF w Chicago. Wygrały nawet mecz pierwszej rundy z Amy Frazier i Mandy Wilson 6:3, 6:3, ale w drugiej już odpadły. Kloss spróbowała jeszcze swoich sił w turnieju w Miami w marcu 1987 roku, lecz z podobnym rezultatem. Później już nigdy nie zagrała w oficjalnym meczu WTA czy ITF.

W 1999 roku Kloss wygrała US Open w kategorii wiekowej powyżej 35 lat w grze podwójnej i mieszanej.

Życie prywatne

Ilana Kloss jest z pochodzenia Żydówką. Jej rodzice to Ruth i Shlaim Kloss, ma siostrę Yvette Merle Blackman (z domu Kloss). Jest lesbijką. Od 1979 roku jest związana z jedną z najwybitniejszych tenisistek dwudziestego wieku, Billie Jean King, z którą w 2018 r. zawarła związek małżeński^[1].

W lutym 2020 roku Południowoafrykański Związek Tenisowy (Tennis South Africa) ogłosił, że dwa żeńskie turnieje rangi ITF z pulą nagród 25 000 $ będą nosić imię Ilany Kloss^[2].

Historia występów wielkoszlemowych

Legenda

     W, wygrany turniej

     F, przegrana w finale

     SF, przegrana w półfinale

     QF, przegrana w ćwierćfinale

     xR, przegrana w x rundzie

      A, brak startu

     NH, turniej się nie odbył

Turniej Australian Open odbył się dwukrotnie w 1977 roku (styczeń i grudzień), za to nie został rozegrany w 1986.

     Początek Ery Open

Występy w grze pojedynczej

Turniej	1972	1973	1974	1975	1976	1977		1978	1979	1980	1981	Tytuły	Z–P
Australian Open	A	A	A	A	A	A	A	A	A	A	A	0 / 0	0 – 0
French Open	A	A	A	A	2R	1R		A	2R	1R	A	0 / 4	2 – 4
Wimbledon	A	2R	2R	3R	3R	2R		3R	2R	1R	A	0 / 8	5 – 8
US Open	A	3R	2R	1R	1R	2R		3R	2R	A	Q3	0 / 7	6 – 7
Ranking na koniec roku	nie był publikowany			74	35	104		33	42	194	–[a]	0 / 19	13 – 19

Występy w grze podwójnej

Turniej	1972	1973	1974	1975	1976	1977		1978	1979	1980	1981	1982	1983	1984	1985	1986	1987	Tytuły	Z–P
Australian Open	A	A	A	A	A	A	A	A	A	A	A	2R	QF	1R	A	A	A	0 / 3	2 – 3
French Open	A	A	A	A	SF	QF		A	SF	1R	QF	A	A	A	A	A	A	0 / 5	8 – 5
Wimbledon	A	2R	3R	3R	SF	QF		QF	QF	1R	3R	2R	2R	1R	1R	A	A	0 / 13	19 – 13
US Open	A	2R	1R	2R	W	2R		3R	3R	1R	3R	2R	2R	1R	1R	A	A	1 / 13	16 – 12
Ranking na koniec roku[3]	nie był publikowany				1	2		7	4	nie był publikowany				126	–[a]	–	–[a]	1 / 34	45 – 33

Występy w grze mieszanej

! Turniej	1972	1973	1974	1975	1976	1977	1978	1979	1980	1981	1982	1983	1984	1985	1986	1987	Tytuły	Z–P
Australian Open	Turniej nie był rozgrywany															A	0 / 0	0 – 0
French Open	A	A	A	A	W	A	A	A	A	QF	A	A	A	A	A	A	1 / 2	5 – 1
Wimbledon	A	QF	3R	2R	2R	3R	QF	3R	3R	1R	2R	2R	1R	1R	A	A	0 / 13	14 – 12
US Open	A	QF	A	A	2R	2R	3R	1R	A	2R	1R	A	2R	2R	A	A	0 / 9	7 – 9
																	1 / 24	26 – 22

Finały turniejów WTA

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
WTA Tour Championships
1971 – 1987
	Virginia Slims Circuit
	Grand Prix Series
	Colgate Series

Gra podwójna 47 (25–22)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Zwyciężczyni	1.	10 czerwca 1972	Manchester	Trawiasta	Brenda Kirk	Esme Emanuel Cecilia Martinez	6:1, 6:3
Zwyciężczyni	2.	2 czerwca 1973	Surbiton	Trawiasta	Linky Boshoff	Ann Kiyomura Peggy Michel	7:5, 6:2
Zwyciężczyni	3.	29 lipca 1973	Cleveland	Twarda	Pat Walkden-Pretorius	Janice Metcalf Laurie Tenney	1:6, 7:6, 6:1
Finalistka	1.	5 sierpnia 1973	Atlantic City	Ceglana	Pat Walkden-Pretorius	Chris Evert Marita Redondo	4:6, 4:6
Zwyciężczyni	4.	12 sierpnia 1973	Cincinnati	Ceglana	Pat Walkden-Pretorius	Evonne Goolagong Janet Young	7:6, 3:6, 6:2
Finalistka	2.	16 września 1973	Charlotte	Ceglana	Martina Navrátilová	Evonne Goolagong Janet Young	2:6, 0:6
Zwyciężczyni	5.	25 listopada 1973	Johannesburg	Twarda	Linky Boshoff	Chris Evert Virginia Wade	7:6, 2:6, 6:1
Zwyciężczyni	6.	24 listopada 1974	Johannesburg	Twarda	Kerry Melville	Dianne Fromholtz Margaret Smith Court	6:3, 7:5
Zwyciężczyni	7.	2 grudnia 1975	Johannesburg	Twarda	Linky Boshoff	Laura DuPont Sharon Walsh	4:6, 6:3, 6:3
Zwyciężczyni	8.	6 maja 1976	Amelia Island	Ceglana	Linky Boshoff	Kathy Kuykendall Valerie Ziegenfuss	6:3, 6:2
Zwyciężczyni	9.	16 maja 1976	Bournemouth	Ceglana	Linky Boshoff	Lesley Charles Sue Mappin	6:3, 6:2
Zwyciężczyni	10.	23 maja 1976	Hamburg	Ceglana	Linky Boshoff	Laura DuPont Wendy Turnbull	4:6, 7:5, 6:1
Zwyciężczyni	11.	30 maja 1976	Rzym	Ceglana	Linky Boshoff	Virginia Ruzici Mariana Simionescu	6:1, 6:2
Zwyciężczyni	12.	15 sierpnia 1976	Indianapolis	Ceglana	Linky Boshoff	Laura DuPont Wendy Turnbull	6:2, 6:3
Zwyciężczyni	13.	11 września 1976	US Open	Ceglana	Linky Boshoff	Olga Morozowa Virginia Wade	6:1, 6:4
Finalistka	3.	10 października 1976	Phoenix	Twarda	Linky Boshoff	Billie Jean King Betty Stöve	2:6, 1:6
Finalistka	4.	12 grudnia 1976	Melbourne	Trawiasta	Linky Boshoff	Margaret Smith Court Betty Stöve	3:6, 0:6
Zwyciężczyni	14.	15 maja 1977	Hamburg	Ceglana	Linky Boshoff	Regina Maršíková Renáta Tomanová	2:6, 6:4, 7:5
Zwyciężczyni	15.	14 sierpnia 1977	Indianapolis	Ceglana	Linky Boshoff	Mary Carillo Wendy Overton	5:7, 7:5, 6:3
Zwyciężczyni	16.	21 sierpnia 1977	Toronto	Ceglana	Linky Boshoff	Rosie Casals Evonne Goolagong Cawley	6:2, 6:3
Zwyciężczyni	17.	2 października 1977	Palm Harbor	Twarda	Linky Boshoff	Brigitte Cuypers Marise Kruger	6:7, 6:2, 6:2
Finalistka	5.	30 października 1977	San Juan	Twarda	Linky Boshoff	Rosie Casals Billie Jean King	6:4, 2:6, 3:6
Zwyciężczyni	18.	4 grudnia 1977	Johannesburg	Twarda	Linky Boshoff	Brigitte Cuypers Marise Kruger	5:7, 6:3, 6:3
Zwyciężczyni	19.	27 sierpnia 1978	Mahwah	Twarda	Marise Kruger	Barbara Potter Pam Whytcross	6:3, 6:1
Zwyciężczyni	20.	17 września 1978	San Antonio	Twarda	Marise Kruger	Laura DuPont Françoise Durr	6:1, 6:4
Finalistka	6.	24 września 1978	Montreal	Twarda (hala)	Marise Kruger	Julie Anthony Billie Jean King	4:6, 4:6
Finalistka	7.	15 października 1978	Minneapolis	Dywanowa (hala)	Lesley Hunt	Kerry Reid Wendy Turnbull	3:6, 3:6
Finalistka	8.	22 października 1978	Brighton	Dywanowa (hala)	JoAnne Russell	Betty Stöve Virginia Wade	0:6, 6:7
Finalistka	9.	17 grudnia 1978	Adelaide	Trawiasta	Marise Kruger	Lesley Hunt Sharon Walsh	2:6, 2:6
Finalistka	10.	24 grudnia 1978	Sydney	Trawiasta	Marise Kruger	Lesley Hunt Sharon Walsh	2:6, 1:6
Finalistka	11.	4 lutego 1979	Chicago	Dywanowa (hala)	Greer Stevens	Rosie Casals Betty-Ann Stuart	6:3, 5:7, 5:7
Finalistka	12.	20 maja 1979	Wiedeń	Ceglana	Betty-Ann Stuart	Marise Kruger Dianne Fromholtz	6:3, 4:6, 1:6
Finalistka	13.	24 czerwca 1979	Eastbourne	Trawiasta	Betty-Ann Stuart	Betty Stöve Wendy Turnbull	2:6, 2:6
Finalistka	14.	28 października 1979	Tampa	Twarda	Betty-Ann Stuart	Virginia Ruzici Anne Smith	5:7, 6:4, 5:7
Finalistka	15.	4 listopada 1979	Sztokholm	Dywanowa (hala)	Billie Jean King	Betty Stöve Wendy Turnbull	5:7, 6:7
Finalistka	16.	25 listopada 1979	Brighton	Dywanowa (hala)	Laura DuPont	Ann Kiyomura Anne Smith	2:6, 1:6
Zwyciężczyni	21.	24 lutego 1980	Detroit	Dywanowa (hala)	Billie Jean King	Kathy Jordan Anne Smith	3:6, 6:3, 6:2
Zwyciężczyni	22.	2 marca 1980	Houston	Dywanowa (hala)	Billie Jean King	Betty Stöve Wendy Turnbull	3:6, 6:1, 6:4
Zwyciężczyni	23.	9 marca 1980	Atlanta	Twarda (hala)	Betty-Ann Stuart	Ann Henricksson Candy Reynolds	7:6, 7:6
Finalistka	17.	16 marca 1980	Boston	Dywanowa (hala)	Billie Jean King	Rosie Casals Wendy Turnbull	4:6, 6:7(4)
Zwyciężczyni	24.	21 kwietnia 1980	Amelia Island	Ceglana	Rosie Casals	Kathy Jordan Pam Shriver	7:6(5), 7:6(3)
Finalistka	18.	15 czerwca 1981	Surbiton	Trawiasta	Billie Jean King	Sue Barker Ann Kiyomura	1:6, 7:6, 1:6
Finalistka	19.	30 listopada 1981	Johannesburg	Twarda	Yvonne Vermaak	Beverly Mould Rene Uys	4:6, 6:1, 3:6
Finalistka	20.	14 marca 1982	Dallas	Dywanowa (hala)	Billie Jean King	Martina Navrátilová Pam Shriver	4:6, 4:6
Finalistka	21.	9 maja 1982	Perugia	Ceglana	Billie Jean King	Kathleen Horvath Yvonne Vermaak	6:2, 4:6, 6:7
Finalistka	22.	6 czerwca 1982	Beckenham	Trawiasta	Billie Jean King	Sue Barker Pam Shriver	2:6, 4:6
Zwyciężczyni	25.	5 czerwca 1983	Beckenham	Trawiasta	Billie Jean King	Barbara Potter Sharon Walsh	mecz nie odbył się tytuł wspólny

Gra mieszana 4 (1–3)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalistka	1.	25 listopada 1973	Johannesburg	Twarda	Bernard Mitton	Evonne Goolagong Jürgen Fassbender	3:6, 2:6
Finalistka	2.	24 listopada 1974	Johannesburg	Twarda	Jürgen Fassbender	Margaret Smith Court Marty Riessen	0:6, 2:6
Zwyciężczyni	1.	12 czerwca 1976	French Open	Ceglana	Kim Warwick	Linky Boshoff Colin Dowdeswell	5:7, 7:6, 6:2
Finalistka	4.	4 grudnia 1977	Johannesburg	Twarda	Sherwood Stewart	Linky Boshoff Colin Dowdeswell	4:6, 6:4, 5:7[4][5]

Występy w Turnieju Mistrzyń

W grze podwójnej

Rok	Rezultat	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik
1977 Toyota	Półfinał	Linky Boshoff	Françoise Durr Virginia Wade	0:6, 6:7
1980 Toyota	Półfinał	Betty-Ann Stuart	Billie Jean King Martina Navrátilová	3:6, 2:6

Występy w turnieju WTA Doubles Championships

Rok	Rezultat	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik
1982	Ćwierćfinał	Billie Jean King	Sue Barker Ann Kiyomura	5:7, 1:6

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Profil na stronie WTA [online], Women’s Tennis Association [dostęp 2020-03-24]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2020-03-24]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Billie Jean King [online], Billie Jean King Cup [dostęp 2020-03-24]  (ang.).
• Sylwetka na zarchiwizowanej stronie WTA Tour. wtatour.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2003-06-22)].
• Sylwetka na stronie Międzynarodowej Żydowskiej Galerii Sław Sportu
• Sylwetka na stronie grandslamhistory.com
• Sylwetka na stronie CELEBRITY XYZ
• Sylwetka na stronie Women’s Sports Foundation