Franciszek Stróżyński

Franciszek Stróżyński (ur. 5 października 1890 w Rozdrażewie, zm. 10 maja 1936 w Poznaniu)^[1] – polski działacz socjalistyczny i związkowy.

Życiorys

Urodził się w chłopskiej rodzinie Józefa Stróżyńskiego i Małgorzaty zd. Hadryan^[2]. Po ukończeniu szkoły ludowej, kształcił się w zawodzie kowala. W latach 1909-1911 pracował w fabrykach i hutach żelaza Zagłębia Ruhry. W tym czasie dokształcał się w polonijnych organizacji młodzieżowych. W czasie I wojny światowej walczył w armii niemieckiej na froncie zachodnim. W 1915 dostał się do niewoli francuskiej. Od lutego 1919 roku był sekretarzem Misji Wojskowej Polsko-Francuskiej. Do Polski wrócił w 1920 roku z armią Józefa Hallera, a potem brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej^[3]. Dosłużył się stopnia chorążego^[4]. W 1923 roku po zwolnieniu z wojska osiadł w Krotoszynie^[5]

W 1924 wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej. Na początku działał na polu lokalnym, tworząc krotoszyński Związek Zawodowy Spożywców. Działał również w ostrowskim oddziale Związku Zawodowego Kolejarzy. Był prominentnym działaczem Związku Zawodowego Robotników Rolnych RP. W latach 1932-1936 był sekretarzem Zarządu Głównego w Warszawie tego związku^[5][6].

Był jednym z przywódców (obok Stanisława Turtonia i Franciszka Kowalewskiego) poznańskiego oddziału PPS. W latach 1929-1935 był członkiem poznańskiego Okręgowego Komitetu Robotniczego. Założył antysanacyjne i socjalistyczne wydawnictwo "Walka Ludu"^[1][7], pełniąc w nim funkcję redaktora^[8][9]. W 1936 został członkiem Rady Naczelnej PPS^[10].

Zmarł w 1936 roku w Poznaniu z przyczyn zdrowotnych^[11]. Pochowany został na górczyńskim cmentarzu ewangelickim (dzisiaj Park Górczyński w Poznaniu). Jego pogrzeb miał charakter uroczystości PPS i związków zawodowych^[12]. Mowy pogrzebowe wygłosili Jan Kwapiński, Kazimierz Rusinek i Zbigniew Gajewski^[13]. Po wojnie jego grób przeniesiono na cmentarz Miłostowo^[5] (pole 3, kwatera ewangelicka).

Jego imieniem nazwana jest ulica na poznańskim Piątkowie^[3].

Przypisy