Florian Dąbrowski (kompozytor)

Florian Dąbrowski

Data i miejsce urodzenia	2 maja 1913 Rosko, Cesarstwo Niemieckie
Data i miejsce śmierci	20 listopada 2002 Poznań, Rzeczpospolita Polska
Miejsce spoczynku	Cmentarz Junikowo w Poznaniu
Zawód, zajęcie	kompozytor, pedagog
Alma Mater	Miejskie Konserwatorium Muzyczne w Bydgoszczy Państwowa Wyższa Szkoła Muzyczna w Poznaniu
Odznaczenia

Florian Dąbrowski (ur. 2 maja 1913 w Rosku, zm. 20 listopada 2002 w Poznaniu^[1]) – polski kompozytor, pedagog i działacz muzyczny. W pierwszym okresie życia i twórczości związany z Bydgoszczą, a od lat 60. XX w. z Poznaniem.

Życiorys

Okres bydgoski

W latach 1930-39 studiował w Miejskim Konserwatorium Muzycznym w Bydgoszczy teorię u Stefana Bolesława Poradowskiego i fortepian u Edmunda Rezlera.^[2] W 1948 ukończył kompozycję w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu (klasa Poradowskiego).^[2] W 1945 założył średnią szkołę muzyczną w Bydgoszczy, w której od 1951 uczył przedmiotów teoretycznych.^[2] Był współorganizatorem Pomorskiej Orkiestry Symfonicznej (zasiadał w Radzie Artystycznej), a potem Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy.

Publikował regularnie artykuły na temat kultury muzycznej na łamach bydgoskich i ogólnopolskich czasopism, wygłaszał odczyty i prelekcje propagujące przede wszystkim twórczość kompozytorów współczesnych. Ściśle współpracował z Pomorską Rozgłośnią Polskiego Radia, tworząc m.in. oryginalną oprawę muzyczną do cyklu słuchowisk poetyckich opartych na poematach K.I. Gałczyńskiego: „Kolczyki Izoldy”, „Przed zapaleniem choinki” i „Notatki do nieudanych rekolekcji paryskich”. W autorskim tandemie z Wiesławem Rogowskim napisał kantaty: „Żołnierze” (1960) i „Pomorze” (1962). Prawykonanie tej ostatniej – z udziałem orkiestry, chóru „Arion” i recytatora – odbyło się w Filharmonii Pomorskiej. Komponował również utwory zainspirowane folklorem ludowym m.in. „Suitę kujawską” (1947), „Suitę tańców ludowych” (1948), „Impresje kurpiowskie” (1949), „Zabawę na Kujawach” (1950), „Humoreskę kujawską” (1954).

Wyszukiwał w archiwach muzyczne zabytki kompozytorów z dawnych wieków. W Gnieźnie odnalazł szereg wartościowych, a nieznanych kompozycji staropolskich. Zasiadał w jury licznych konkursów oraz współpracował z pomorskimi teatrami. Na zamówienie Pomorskiego Teatru Młodego Widza skomponował muzykę do bajki Feliksa Kłodzińskiego „Wyrok krasnoludka Pawła” (1952). W okresie bydgoskim napisał także kantatę „Odejście Fryderyka”, będącą hołdem złożonym muzyce Chopina.

Z początkiem lat 50. rozpoczął współpracę z Państwową Wyższą Szkołą Muzyczną w Sopocie, gdzie został rektorem i wykładowcą.

Okres poznański

W końcu lat 50. powrócił do rodzinnej Wielkopolski, znajdując zatrudnienie w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu. Od 1954 r. wykładał teorię i kompozycję, a w latach 1961–1964 piastował funkcję prorektora tej szkoły. Cały czas pracował jako wykładowca, od 1973 jako profesor kompozycji i teorii muzyki. Prowadził aktywną działalność związkową (m.in. 1969–1975 wiceprezes Zarządu Głównego Związku Kompozytorów Polskich). Był współtwórcą i wielokrotnym organizatorem i przewodniczącym komisji repertuarowej Festiwalu Polskiej Muzyki Współczesnej „Poznańska Wiosna”; uczestniczył w jury wielu konkursów muz. (m.in. konkursu kompozytorskiego im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu).

W 1983 przeszedł na emeryturę, nadal wykładał w Akademii Muzycznej w Poznaniu. 1977 członek kolegium red. «Res Facta», od 1994 «Res Facta Nova» (wyd. w Poznaniu). 1998 objął funkcje wiceprezesa Poznańskiego Towarzystwa Muzycznego imienia Henryka Wieniawskiego oraz przewodniczącego komitetu wydawnictwa Dzieł Wszystkich Henryka Wieniawskiego. W 1998 obchodzony był jubileusz 85-lecia urodzin Dąbrowskiego zorganizowany przez Pro Sinfonikę i Oddział Poznański Związku Kompozytorów Polskich.

Został pochowany na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu (pole 31-5-12-5)^[3].

Działalność publicystyczna

Florian Dąbrowski był recenzentem i publicystą muzycznym czasopism „Arkona”, „Gazeta Pomorska”, „Ilustrowany Kurier Codzienny”, „Nowy Tor”, „Pomorze”, „Ziemia Pomorska”, „Słowo Powszechne”, „Pro Sinfonica” (zesz.), „Nurt”, „Ruch Muzyczny”, był członkiem kolegium redakcyjnego serii wydawniczej «Res Facta».

Nagrody

Florian Dąbrowski był laureatem licznych nagród muzycznych, m.in. za Suitę kujawską i za kantatę Odejście Fryderyka (Konkursy Kompozytorskie ZKP w 1947 i 1949), a także za muzykę do Nocy listopadowej Stanisława Wyspiańskiego (Festiwal Teatrów Polski Północnej 1963).^[2] Otrzymał też Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1967, 1975, 1980 – za szczególne osiągnięcia w dziedzinie dydaktyczno-wychowawczej), a w 1979 – nagrodę Związku Kompozytorów Polskich za całokształt twórczości i działalności organizacyjno-muzycznej.^[2] Żona Dąbrowskiego, Olga Iliwicka-Dąbrowska (1910–1980), od 1951 uczyła fortepianu, a od 1965 była kierownikiem Katedry Fortepianu w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu. Była też koncertującą pianistką.^[2]

Odznaczenia^[4]

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1998)^[5]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi

Przypisy

Bibliografia

• Jerzy Stankiewicz: Dąbrowski Florian. W: Elżbieta Dziębowska: Encyklopedia muzyczna PWM. T. 1: cd część biograficzna. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 361–362. ISBN 83-224-0223-6. OCLC 165082791. (pol.).
• Jerzy Stankiewicz: Dąbrowski Florian. W: Elżbieta Dziębowska: Encyklopedia muzyczna PWM. T. cd suplement. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2001, s. 72. ISBN 978-83-224-0722-6. OCLC 644404619. (pol.).
• Pruss Zdzisław, Weber Alicja, Kuczma Rajmund: Bydgoski leksykon muzyczny. Kujawsko-Pomorskie Towarzystwo Kulturalne. Bydgoszcz 2004, s. 112–113.

Linki zewnętrzne

• Florian Dąbrowski w Polskiej Bibliotece Muzycznej