Antonio Caldara

Antonio Caldara

Data i miejsce urodzenia	1670 lub 1671 Wenecja
Pochodzenie	włoskie
Data i miejsce śmierci	26 grudnia 1736 Wiedeń
Gatunki	muzyka poważna, muzyka barokowa
Zawód	kompozytor
Multimedia w Wikimedia Commons

Antonio Caldara (ur. 1670^[1] lub 1671^[2]  w Wenecji, zm. 26 grudnia 1736 w Wiedniu)^[1][2]  – włoski kompozytor barokowy.

Życiorys

Był synem skrzypka. Został chórzystą w bazylice św. Marka. Tam też pobierał naukę gry na kilku instrumentach, prawdopodobnie pod okiem Giovanniego Legrenziego. W 1699 przeniósł się do Mantui, gdzie otrzymał posadę książęcego maestro di cappella. Pozostawał tam aż do 1707, kiedy to został kompozytorem na dworze Karola VI Habsburga w Barcelonie. W trakcie pobytu w Hiszpanii napisał kilka oper. Następnie przeniósł się do Rzymu, zostając maestro di cappella u księcia Ruspoli. Stworzył wtedy La costanza in amor vince l'inganno dla teatru w Maceracie. W 1716 otrzymał podobną posadę w Wiedniu, gdzie pozostał aż do śmierci w 1736.

Caldara jest najbardziej znany jako kompozytor oper i oratoriów. Libretto do niektórych z jego dzieł napisał Metastasio. Uznawany jest za prekursora szkoły starowiedeńskiej^[3].

Wybrane dzieła

• Maddalena ai piedi di Cristo, oratorium, ok. 1700
• Santo Stefano, primo Re d'Ungheria, oratorium, 1713
• La Conversione di Clodoveo Re di Francia, oratorium, 1715
• La Passione di Gesù Cristo Signor Nostro, oratorium, 1716
• Sebben, crudele, aria
• D'improvviso, kantata
• Pur Dicesti, O Bocca Bella, aria
• Alma Del Core, aria
• Selve amiche, aria

Przypisy

Bibliografia

• Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).
• Brian W. Pritchard: Duni, Egidio (Romualdo) [Duny, Egide (Romuald)]. W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. D. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).